Terug in Wapenveld!

Op het moment dat ik dit typ zit ik in de trein tussen Amersfoort en Zwolle.

Nu hoor ik jullie hersentjes kraken van verbazing en ongeloof en hoewel ik het wel een beetje grappig vind zal ik jullie uit je lijden verlossen. Mijn vader word aanstaande maandag 50. Dit is natuurlijk een mijlpaal en hij moet toch iemand hebben die hem er aan herinnerd dat hij oud word. Oke, alle gekheid op een stokje, ik had het er over met mijn gezin en zij kregen van het weekend 6 gasten. (6 gasten, dus 12 mensen in een huis, goedemorgen.) Anyway, ze zei dat ik dus dit weekend wel vrij kon krijgen en als ik het te druk vond dat ik dan ook wel weg kon gaan. (het klinkt nu een beetje of ze me weg willen hebben maar dat is absoluut niet zo hoor!) Na wat overleg besloot ik om als verrassing naar huis te komen. Op het moment dat ik dit typ weet mijn vader dus niet dat ik onderweg ben.

Het is nu bijna 10 uur vrijdag avond en in de trein heb ik geen internet connectie, dus ik zal dit pas waarschijnlijk zaterdag ofzo posten, en dan weet hij natuurlijk al wel dat ik er ben, je kunt nogal moeilijk om me heen.

Mensen hebben me afgeraden om dit te doen, “krijg je geen heimwee als je daar bent en weer weg moet.” Eerlijk gezegd denk ik dat het eerder andersom is. Hoe raar het ook klinkt, ik zal de Benn familie erger missen dan mijn ouders. Waarom? Omdat het bij mijn ouders gewoon saai is. Vanmorgen wilde ik naar beneden gaan, ze hadden me gelokt met pannekoeken maar toen ik van de eerste verdieping naar beneden wilde gaan was de trap weg. Hij was bedekt met matrassen en kussen en het was de bedoeling dat ik naar beneden ging glijden. Onderaan stond de halve familie me aan te moedigen dus ik had niet heel veel kans. Het was achteraf best leuk. Dat soort dingen, dat gebeurt gewoon niet bij mijn ouders, het is daar stil en rustig aan het eten, je word niet besmeurd met baby voeding en je hoeft geen luiers te verschonen, maar toch heeft dat alles zijn charme. Ik ben maar een paar dagen in Nederland, woensdag vlieg ik weer terug en ik kan nu al niet meer wachten om thuis te komen: Rory die alles wil horen over mijn vliegtuig vlucht en de tweeling die misschien nu wel kan omrollen (ze zijn er bijna, maar nog net niet helemaal).

Fergus moet nog steeds niet zo heel veel van me hebben, al hebben we wel een beetje vooruit gang geboekt. Ik mocht hem laatst helpen op de wc, en dat is toch wel een privilege. Wat grappig was, ik was woensdag op mijn kamer en opeens hoor ik hem de trap op rennen, roepend om zijn moeder. Opeens word het stil en hoor ik “oh no!” Dus ik ren de trap af en wie staat daar op de gang, benen wijd met een natte broek? Fergus! Hij had de wc net niet gehaald. Hij weigerde te lopen dus dan til je hem op en draag je hem naar de badkamer.

Bijna iedereen daar is op een melk vrij dieet, dus ze krijgen zelden dingen zoals chokola enzo en als ze het al krijgen is het lang niet zo lekker als chocola met melk. Nu had Rory op school een soort chocolade taartjes gemaakt, en normaal geeft hij die aan zijn vader die wel melk mag, maar deze keer had hij hem speciaal voor mij gemaakt. Dat vond ik toch wel ontzettend schattig.

In elk geval, ik ben de komende dagen dus in wapenveld, Zaterdag werk ik, zondag ben ik in de kerk, maandag is de verjaardag van mijn vader en dinsdag ga ik op bezoek bij de beebie van JH en Annet, voor ik het weet is het al weer woensdag en tijd om terug te gaan, maar niet voor dat ik bij Nieuwegein ben langs geweest, want ik mis Joan ook wel (en sam =P) (natuurlijk is dat niet de hoofdreden, ik ga om mijn post te halen, maar toch)

Vandaag ben ik op eigen houtje naar het vliegveld gegaan, wat best lastig is, ze hebben hier namelijk verschillende trein maatschappijen en alles want mensen dachten dat het een goed idee zou zijn om het openbaar vervoer uit handen van de regering te geven. Ik kan je zeggen, GEEN goed idee. Het trein verkeer is een zooitje en je hebt meerdere kaartjes nodig als je ergens heen wilt reizen. Al met al? Geen succes. Verder wist ik niet zeker of het wel allemaal ging lukken dus ik had een trein vroeger genomen waardoor ik heel lang op het vliegveld heb gezeten. Eerlijk is eerlijk, ik heb me dood verveelt. Birmingham International is lang niet zo leuk als Schiphol.

In elk geval, ik brei er voor nu een eind aan want de trein is bijna op station zwolle. Ik ga wat avond eten halen en dan hoop ik dat Kevin er staat met zijn auto. Nu ik met het engels openbaar vervoer heb gereden ben ik nergens meer bang voor. Het is trouwens best eng als je links rijd (of voorin de auto zit) en een rotonde moet nemen. Ik moest echt mijn best doen om niet te schreeuwen.

Ps, Ik had niet gelogen over de uitnodiging van Katie, die was er echt maar ja, ik had al andere plannen, ik liet jullie denken dat ik daar heen zou gaan terwijkl ik in feiten nergens heb gezegd dat ik daar echt heen zou gaan. Nou, dat was het voor deze keer.

--- Deel 2 ---

Ik kwam gister aan met vertraging op het station en wie waren daar? Kevin en Jessica! Leuke verrassing, nouja, dat kevin zou komen wist ik natuurlijk maar dat Jessica er was was natuurlijk gezellig. Ze hadden besloten dat ze Papa meteen wakker zouden maken en Jessica zou het opnemen. Laten we zeggen, hij was bijzonder verrast!

Het was wel grappig om zijn extreem verbaasde gezicht te zien, maar voor de mensen die het gemist hebben, wees niet bang, het staat op camera!

Nu is he tijd om uit bed te komen (mijn 1 persoonsbed, waar ik vanacht uitgekieperd ben) want ik ga werken.