Thuis
Blijf op de hoogte en volg Tamara
07 Mei 2013 | Nederland, Wapenveld
Het is inmiddels meer dan 5 maanden geleden dat ik weer voet zette op Nederlandse bodem. En hoewel mijn hele reis bijzonder is geweest heb ik van te voren de eerste maanden na mijn terugkomst ook wel heel erg onderschat. Niets wil namelijk zoals ik het wil en alles is anders dan dat ik het achter heb gelaten. Het zijn allemaal kleine dingetjes die thuis komen misschien wel een grote cultuurschok maken dan alle landen waar ik ben geweest.
Als eerste kwam ik terug, wat echt een super verrassing was. Naast mijn ouders waren Jessica, Pim, Tineke, Jan Heine, John en Johan er ook. Wat er dan door je heen gaat op het moment dat je door de deuren stapt is eigenlijk niet te beschrijven, aan de ene kant er ben je blij om weer thuis te zijn, terug in het bekende, maar aan de andere kant voelt het toch wel als een afscheid.
Het was heerlijk om mensen terug te zien, maar toch ook ergens mis ik wel mijn oma’s die allebei zijn overleden toen ik er niet was.
Het was heerlijk om weer in mijn eigen dingen te zijn, geen slaapkamer te hoeven delen of te moeten douchen in een vieze douche. Maar wat voelen dagen soms leeg als je ze niet kan vullen met nieuwe en spannende dingen.
Mensen hadden me gewaarschuwd dat je leven anders zou zijn als je terug kwam van het reizen, maar ik dacht dat het voor mij wel mee zou vallen. Ik kon terug naar mijn oude baan en zou lekker op zoek gaan naar een huisje. Wat heb ik dat ontzettend onderschat.
Op de raarste momenten word je overvallen door een herinnering, een gedachte of een gevoel. Je ruikt een geurtje wat je doet denken aan die ene maaltijd in Thailand of ziet een product wat zo typisch amerikaans is dat het belachelijk is dat je het ook hier kan krijgen.
Op zulke moment zou ik het liefst alles weg doen om weer naar schiphol te gaan en op de eerste beste vlucht uit Nederland te stappen. Het kan natuurlijk niet, ik heb hier sinds een maand een huis, heb hier een baan en nog schulden die ik af moet lossen, maar soms word je geraakt door een heimwee zo sterk dat het onwerkelijk voelt.
Soms vragen mensen, die ik eigenlijk niet echt ken, maar die via via hebben gehoord dat ik weg was, hoe ik het heb gehad. Dat zijn de meest moeilijke momenten, want hoe leg je aan zo iemand uit dat het jaar wat je gehad hebt het mooiste, bijzonderste en meest unieke jaar is wat je ooit gehad hebt? Vooral de eerste weken stond het huilen me nader dan het lachen bij zulke vragen.
Dan heb ik het nog niet eens gehad overplekken waar ik mijn hart verloren heb, in China aan een groep fantastische kinderen, in Nieuw Zeeland waar het landschap me doet denken aan hoe de hemel moet zijn, of Amerika waar niemand het raar vind dat je veel van Science Fiction houd.
Ik heb er bewust voor moeten kiezen om verder te gaan, nieuwe dingen aan nemen en nieuwe uitdagingen aan gaan, maar het blijft lastig, want ergens in mijn achterhoofd is altijd een stem die zegt: maar wat moet je met deze verplichting als je straks weer terug gaat naar het buitenland?
Het is iets waar ik van mezelf niet aan mag denken, maar er zijn wel dingen die zullen blijven roepen. China bijvoorbeeld. En dat is iets, waar ik me nu, in deze tijd aan vast kan houden, om door te gaan met mijn gewone leven.
Soms moet je kiezen, en ik kies voor realiteit; ik moet eerst weer werken om mijn schulden af te betalen en geld te verdienen, maar daarna? De hele wereld ligt open.
Als eerste kwam ik terug, wat echt een super verrassing was. Naast mijn ouders waren Jessica, Pim, Tineke, Jan Heine, John en Johan er ook. Wat er dan door je heen gaat op het moment dat je door de deuren stapt is eigenlijk niet te beschrijven, aan de ene kant er ben je blij om weer thuis te zijn, terug in het bekende, maar aan de andere kant voelt het toch wel als een afscheid.
Het was heerlijk om mensen terug te zien, maar toch ook ergens mis ik wel mijn oma’s die allebei zijn overleden toen ik er niet was.
Het was heerlijk om weer in mijn eigen dingen te zijn, geen slaapkamer te hoeven delen of te moeten douchen in een vieze douche. Maar wat voelen dagen soms leeg als je ze niet kan vullen met nieuwe en spannende dingen.
Mensen hadden me gewaarschuwd dat je leven anders zou zijn als je terug kwam van het reizen, maar ik dacht dat het voor mij wel mee zou vallen. Ik kon terug naar mijn oude baan en zou lekker op zoek gaan naar een huisje. Wat heb ik dat ontzettend onderschat.
Op de raarste momenten word je overvallen door een herinnering, een gedachte of een gevoel. Je ruikt een geurtje wat je doet denken aan die ene maaltijd in Thailand of ziet een product wat zo typisch amerikaans is dat het belachelijk is dat je het ook hier kan krijgen.
Op zulke moment zou ik het liefst alles weg doen om weer naar schiphol te gaan en op de eerste beste vlucht uit Nederland te stappen. Het kan natuurlijk niet, ik heb hier sinds een maand een huis, heb hier een baan en nog schulden die ik af moet lossen, maar soms word je geraakt door een heimwee zo sterk dat het onwerkelijk voelt.
Soms vragen mensen, die ik eigenlijk niet echt ken, maar die via via hebben gehoord dat ik weg was, hoe ik het heb gehad. Dat zijn de meest moeilijke momenten, want hoe leg je aan zo iemand uit dat het jaar wat je gehad hebt het mooiste, bijzonderste en meest unieke jaar is wat je ooit gehad hebt? Vooral de eerste weken stond het huilen me nader dan het lachen bij zulke vragen.
Dan heb ik het nog niet eens gehad overplekken waar ik mijn hart verloren heb, in China aan een groep fantastische kinderen, in Nieuw Zeeland waar het landschap me doet denken aan hoe de hemel moet zijn, of Amerika waar niemand het raar vind dat je veel van Science Fiction houd.
Ik heb er bewust voor moeten kiezen om verder te gaan, nieuwe dingen aan nemen en nieuwe uitdagingen aan gaan, maar het blijft lastig, want ergens in mijn achterhoofd is altijd een stem die zegt: maar wat moet je met deze verplichting als je straks weer terug gaat naar het buitenland?
Het is iets waar ik van mezelf niet aan mag denken, maar er zijn wel dingen die zullen blijven roepen. China bijvoorbeeld. En dat is iets, waar ik me nu, in deze tijd aan vast kan houden, om door te gaan met mijn gewone leven.
Soms moet je kiezen, en ik kies voor realiteit; ik moet eerst weer werken om mijn schulden af te betalen en geld te verdienen, maar daarna? De hele wereld ligt open.
-
07 Mei 2013 - 11:19
Janneke:
Hé, nodig tijd om bij te kletsen en je huis in te wijden!! -
07 Mei 2013 - 13:35
Tineke:
Mooi stuk Tamara! Lastig om weer te aarden met enorm veel indrukken. Succes! Volg je hart! Liefs -
07 Mei 2013 - 18:20
Gert:
Hoi,
via Janneke Plas kwam ik op je site terecht. Wij zijn net 10 maanden terug. Als gezin 4 jaar in AFrika geweest.
Maar wat herkenbaar wat je schrijft. De vraag 'ben je al geland' is ook zo eentje waar je eigenlijk geen antwoord op kan geven.
Ingewikkeld, botsingen ofzo in je hoofd van de herinneringen die nog zo levendig en dichtbij zijn en tegelijk zo ver weg.
Zegen bij het thuis zijn bij God, daarin heeft janken en je verloren voelen ook gewoon een plek/functie/mag dus.
Nogmaals, zegen!
Gert -
07 Mei 2013 - 21:58
Mama:
ja wat je nu schrijft voelde ik al wel aankomen maar ik kan wel zeggen 'komt wel ged schatje'
Het zal misschien nog even duren maar als je ergens je zinnen op zet gaat het vaak ook wel lukken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
