Ulaan Baatar, bijzondere stad.

Dag 11
Het is al weer mijn laatste dag in Ulaanbaatar en jullie zijn vermoedelijk nieuwsgierig naar hoe ik het hier heb in Mongolië. Zullen we dan maar bij het begin beginnen?

Zoals in mijn vorige blog beschreven kwam ik hier heel vroeg aan bij het hotel en ben toen na een douche genomen te hebben gaan slapen. Wat me opviel zodra ik een paar uur later wakker werd was het getoeter, mijn hotel ligt aan een drukke winkelstraat en auto’s rijden constant toeterend langs. Ik besloot in elk geval om de straat rond mijn hotel te verkennen. Winkelstraten hier zijn anders dan winkelstraten thuis, huis kamers zijn omgebouwd tot ruimtes waar van alles verkocht word. Verder zijn er op straat ook heel veel kraampjes, of meer stapels dozen waar mensen sokken, koffie bonen (ik denk dat het koffie bonen zijn), snoep en andere dingen verkopen. Ik kan me nog herinneren dat ik het in 2010 koud had op de kerstmarkt, die mensen hier zouden ons uitlachen.

Wat ook wel bijzonder is zijn de openingstijden hier. In nederland gaan alle winkels in eenzelfde gebied wel vaak zo rond dezelfde tijd open. Hier is dat absoluut niet. Sommige winkels hebben geen vaste tijden terwijl andere open zijn van 7-4 terwijl de buurman open is van 11 tot 9. Heel raar voor ons idee.

Wat helemaal bijzonder is zijn de winkel centra hier. Het zijn grote gebouwen waarin individuele mensen ruimtes huren. De ruimtes varieren van 6 tot 25 vierkante meter. Het zijn meestal niet meer dan een paar tafels en producten die aan de wand hangen. Aan kassa’s doen ze hier ook niet echt, ik heb er 1 gezien in de supermarkt waar ik ben geweest, verder hebben mensen gewoon een heuptasje met hun geld en doen ze alles op rekenmachines.

Na een uur of 2 vond ik het behoorlijk koud worden dus ging ik weer terug naar mijn hotel, en jullie raden nooit wat ik daar zag. De man die een paar passen voor me liep had een tasje, en wat voor een tasje was dat? Het was een keurslager tasje. Ik probeerde er een foto van te maken maar de man stapte in de bus voordat ik er een foto van kon maken. Best wel grappig, zo midden in Ulaan baatar.

Ook ben ik hier naar de super markt geweest, daar heb ik nieuwe tandpasta, want mijn reis tandpaste was bijna op. Ook haalde ik brood voor ontbijt, drinken en wat fruit. Voor maar 10.000 tgk heb je hier best veel boodschappen.

Die avond at ik in het restaurant van het hotel, en kreeg ik rode kool op mijn cheeseburger. Ik weet tot op de dag van vandaag nog steeds niet waarom ze dat deden. Die avond heb ik geskypt met mijn ouders en dan realiseer je je toch wel een beetje dat ik thuis lichtelijk mis. Niet zozeer de mensen, maar meer het feit dat iedereen daar een taal spreekt die ik ook versta, niemand spreekt hier engels en je maakt zo veel mee, soms wil je gewoon je verhaal even kwijt.

Na met mijn ouders gesproken te hebben was Jessica ook online, dus daar heb ik ook nog mee gekletst, dat was wel fijn, het voelt dan even alsof je niet duizenden kilometers van huis bent.

Die avond probeerde ik rond een uur of 11 te gaan slapen, maar ik was nog niet echt moe, dat zou kunnen zijn doordat ik die morgen nog had geslapen, maar ik vermoed dat het jetlag was omdat ik de volgende 2 nachten hetzelfde probleem had.

Wat ook niet mee werkt, het best hier is best wel hard. Misschien zou ik moeten zeggen stevig, maar het slaapt in elk geval niet erg fijn. De volgende dag werd ik wakker rond een uur of 12. Na wakker te zijn geworden at ik brood met jam en kleedde ik me warm aan. Ik was van plan om naar het parlements gebouw te gaan in het centrum van de stad. Gewapend met een kaart vertrok ik, maar het mocht niet zo zijn. Na een paar kilometer gelopen te hebben had ik het nog niet gevonden en ben maar weer terug gegaan. Toen ik weer bij het hotel was stond de zon op het punt om onder te gaan, super koud dus.

Waarom is het zo gevaarlijk in Mongolië? Dat zal ik jullie vertellen. Niemand houd zich hier aan verkeersregels. Iedereen doet zo maar wat, switched van rijbaan en toetert als je meer dan een halve minuut stil moet staan. Verder hangen de meeste auto’s van tape aan elkaar. Ook let niemand op het feit dat er zebra paden zijn. Dus als je over gaat steken moet je dwars over een drukke straat, gelukkig is er een vluchtheuvel in he midden. De beste methode is om gewoon in een groep mongolen te gaan lopen. Die hebben het beste inzicht in wanneer je over kunt steken en een groep word minder snel aangereden hoop ik dan maar.

Een ander ding is dat je eigenlijk geen magere mongolen ziet, het zou hun DNA kunnen zijn, maar ze zijn eigenljk allemaal wel wat mollig, nu is dat vast ook wel prettig in dit weer. De paar mensen die wel mager zijn, zijn vaak jonge meisjes die hun haar blond geverfd hebben en op hoge hakken rond paraderen. Ze hechten hier veel waarde aan Amerikaanse dingen, alles waarop USA staat verkoopt een keer zo hard lijkt het wel.

Mongoolse mensen zijn vriendelijk en veel gezelliger dan russen, hoewel ze ook weinig engels spreken doen ze wel veel meer hun best je te helpen. Waar in Rusland de mensen koud en kil waren zijn de mensen hier echt vriendelijk en gezellig.

Die avond at ik weer in het restaurant hier (en ik was helemaal alleen in het hele restaurant) en he was niet zo lekker als gisteren, het waren een soort pannekoeken met vlees, maar het vlees smaakte naar oude sokken en er zat weinig smaak aan. Die avond hetzelfde verhaal, moeite met in slaap vallen.

Gisteren, besloot ik om gewoon op tijd uit bed te gaan, ik heb maar een taxi genomen naar het parlements gebouw, wat ook wel eng is, want vanaf de stoep ziet het verkeer er gevaarlijk uit, in de auto zelf stond ik helemaal doodsangsten uit. Na het parlementsgebouw te hebben bekeken en foto’s te hebben gemaakt van het enorme Ghengis Khan beeld ging ik naar het museum van mongolië, ze hadden er heel veel interresante dingen, maar als je foto’s wilde maken koste dat een tientje extra boven op het entree kaartje. Er was nog een ander museum waar ik ook heen wilde, maar die is in de winter maar beperkt open, en dus niet op de woensdag dat ik voor de deur stond.

Daarna ging ik naar een ander warenhuis waar ik rond keek en wat heb gegeten. Toen ik uit het warenhuis kwam zag ik ook het eerste ongeluk, en stiekem vond ik het een wonder dat het pas het eerste ongeluk was wat ik zag. Op een groot kruispunt negeerde 2 mensen het rode licht en knalde vervolgens spontaan op elkaar. Denk trouwens maar niet dat de mensen dan uitstappen om te helpen, zodra het licht op groen ging reden alle auto’s er gewoon omheen.

Wat ik trouwens ook zag, een auto had een lekke band en die chauffeur ging dat vervolgens midden op een drukke weg de band vervangen. Brr, ben toch blij dat dat in Nederland beter geregeld is.

Wat ook vervelend is, is dat ik constant bloedneuzen heb, dit komt door de kou hier, maar is niet echt prettig, elke keer als ik nies krijg ik het weer. Gelukkig vertrek ik morgen naar China en is het daar een stuk minder koud. Overdag is het een paar graden boven nul, en in de nacht vriest het een paar graden, niets vergeleken bij hier.

Dingen zijn hier overigens niet duur, voedsel en kleding kun je voor een prikkie kopen, een compleet maatpak kost hier 100 euro, niet zo goedkoop als Thailand maar toch een stuk goedkoper dan Nederland. Luxe producten zoals electronica zijn hier dan wel een stuk duurder. Een iPad 2, die in nederland ongeveer 500 euro zou kosten, kost hier omgerekend bijna 750 euro.

Verder, wat verdwijnt er uit mijn tas. Ik moet eerlijk zeggen dat ik over het algemeen wel tevreden ben met wat er in mijn tas zit, ik heb nog niet echt het idee gehad dat ik teveel heb meegenemen. Er zijn echter wel een paar dingen die niet praktisch zijn en er dus binnenkort hopelijk uitgaan.

Als eerste gaan mijn thermo legging eruit, dit simpelweg omdat ik hoop dat ik die in Peking niet meer nodig heb.

Ook mijn bord/kom denk ik dat ik weg ga doen, hij is echt super handig als je wilt eten, maar omdat het een hard plastic ding is kun je hem niet makkelijk weg stoppen, hij zit echt in de weg in mijn tas.

Waar ik nog over twijfel is mijn badpak, ik heb hem wel meegenomen, maar denk niet dat ik hem nodig ga hebben. Ik denk dat ik hem tot Singapore in mijn tas houd, wie weet wat ik ga doen in Thailand en Maleisie?

Een ander dillema is mijn bijbel, ik vind het fijn dat ik hem mee heb, maar hij is wel super zwaar. Nu is dat normaal geen probleem, maar het tikt toch wel op. Ook mijn lonely planet Australië gaat uit mijn tas, maar die laat ik pas achter zodra ik australië uitga. Dat ding is trouwens ook groot en onhandig in formaat, maar wel super handig in tips en dat soort dingen.

Mijn werkschoenen, en ik ben echt super blij dat ik ze nu mee heb, maar ze zijn gedoemd om achter te blijven in china. Ze zijn groot en niet mooi om aan te hebben.

Ook mijn mini tandenpoets setje blijft hier achter. De super geconcentreerde tandpasta was na een week al op, dus ik heb maar gewone tandpasta en tandenborstel gekocht.

Ook heb ik een EHBO pakketje mee met wat pleisters, verband en medicijnen. Ik heb het nog niet nodig gehad en hoop het ook niet nodig te hebben, maar hoewel ik hem het liefste weg zou doen denk ik toch niet dat dit het geval is.

Verder heb ik ook een paar dingen bij me voor het kindertehuis in China waar ik heen ga. Het is niet veel, maar elke kilo is er 1 dus als dat eruit kan is ook fijn.

Waar ik wel van baal, is dat ik mijn parfum kwijt ben, ik had een speciaal reis flesje aangeschaft en laten vullen, maar nu kan ik die nergens weer vinden, ik hoop toch dat hij binnenkort boven water komt.

Over China gesproken. Zoals jullie misschien wel weten is China een heel gesloten land. Sites zoals facebook, twitter en youtube worden geblokkeerd door de overheid. Mochten jullie niets van me horen op facebook, ga er maar gewoon van uit dat alles prima gaat.

In het kindertehuis waar ik zit mag ik ook niet op de weblog vertellen over wat ik daar doe, dit deels omdat je met de wet persoonbescherming te maken hebt en deels omdat er heel erg veel gecensureerd word in China, je mag bijvoorbeeld niet vertellen over dat het een christelijke instantie is enzo. Dus vind het niet raar als ik daar niet over kan vertellen en de vragen die jullie stellen niet kan beantwoorden.

Het is nu half 1 en ik ga zo alles weer netjes in mijn tas pakken. We vertrekken morgen vroeg naar het station waar ik nog 30 uur in de trein voor de boeg heb. Makkie natuurlijk na de 100 uur die ik al gehad heb.

Ook ga ik nog even naar de supermarkt noedels, drinken en fruit halen om vervolgens bij de bank mijn geld om te wisselen in Chinese Yen. Ik ga me niet weer in de trein laten besodemieteren.

(Kevin, ik zal een paar briefjes voor je bewaren hoor.)

Vanavond heb ik nog een skype date met mijn ouders, wie me wil zien, rond half 2 in de winkel Nederlandse tijd.

Dan als laatste natuurlijk de lezersvragen!

@ Abi,
Zeker heb ik mijn lonely planet Beijing mee, hij is super handig met de kaart enzo. Tof dat je van peter mee mag reizen, denk er maar over na waar je heen wilt, dan word het sparen ook een stuk leuker.

@ Clarieke,
Het is het is hier zeker idioot koud. Rond die middag, als het het warmst is, is het ongeveer -17. ’s Nachts verdubbeld dit makkelijk naar -32. Maar als het zo koud is kom ik heus niet buiten.

@ Janneke,
Je bent dan ook geen persoon die van kou had, dus geen wonder dat je loopt te verkleumen. Je hebt hier serieus mensen die met hun jas los over straat gaan. Het zal van voor Mongoolse begrippen nog wel meevallen hier.

@ Ran,
Dankjewel voor je aanbod, maar voorlopig heb ik nog geld genoeg, ;) als ik toch krap kom te zitten doe ik hier heus wel een oproep.

Over het betalen. Ik kan bijna overal terecht met mijn rabobank wereldpas, maar je betaald dan extra kosten voor het opnemen van het geld in het buitenland. Met een creditcard is dit goedkoper dus die gebruik ik meestal. Ook heb je een creditcard nodig voor het boeken van hotels enzo, maken van reserveringen dus wat dat betreft is dat wel handig.

Verder betaal ik hier alles contant, op die manier kan ik mijn budget goed in de gaten houden en weet ik ongeveer wat ik uitgeef, met al die vreemde valuta is het moeilijker dan het lijkt.

Dit was het weer voor nu, volgende blog vanuit China!

Ps, mijn handschoenen en muts verdwijnen natuurlijk ook zodra ik in Guiyang ben.

pps, Ik kan niet wachten tot ik weer frisse lucht kan ademen, door alle uitlaatgassen en het feit dat iedereen op kolen stookt is de lucht gigantisch vies, ik blijf aan het hoesten.