Minder dan een maand

25 dagen, op het moment dat ik dit schrijf is het nog maar 580 uur (ongeveer) voordat ik vertrek uit Wapenveld om een jaar lang te gaan reizen. Op het moment dat ik dit schrijf zit ik een beetje in de ontkenningsfase.
De laatste dingetjes zoals mijn visa zijn geregeld en er is eigenlijk niet wat mij tegen kan houden. Hoewel ik er super veel zin in heb, blijf ik het spannend vinden. Wat bezielt me om voor een jaar rond te gaan reizen? Hoe meer ik er over na denk hoe minder ik het weet.
Ik heb nu een gestructureerd leven met mensen die ik ken en van wie ik hou om me heen. Komend jaar, 340 dagen lang ga ik geen mensen ontmoeten die ik ooit eerder heb gezien. (of mensen moeten me op komen zoeken wat ik super leuk zou vinden denk ik). Ik, die niet helemaal fan ben van nieuwe mensen ontmoeten, ja, geen idee wat ik precies aan het doen ben.
Toch krijg ik elke keer zenuwen als ik mijn backpack zie, toch denk ik meerdere keren per dag aan mijn wereldreis. Het is een raar gevoel. Sterker nog, op het moment dat ik dit schrijf gaat mijn hart te keer.
Ik heb al meerdere maanden niet op mijn blog geschreven, waarom niet? Weet ik niet, ik heb thuis geen internet dus ik vul mijn tijd met andere dingen en zoals nu moet ik er echt bewust voor gaan zitten om wat te schrijven.
In elk geval, mijn treinreis is geboekt via een reisbureau. Rusland is geen makkelijk land om een visa voor te krijgen want mensen spreken slecht Engels en mijn Russische is ook niet wat het geweest is. Ik ben een paar dagen in een hotel, paar dagen in de trein, dan een paar dagen in de gasthuis in Ulaan Batar, Mongolië om uiteindelijk in Peking aan te komen. Daar heb ik een dikke week voordat ik verder ga naar Guiyang. Ik heb er super veel zin in om de Chinese muur te zien, gewoon 1 van die dingen die je een keer gezien moet hebben.
Daarna ga ik dus naar dat Chinese meisjes tehuis waar ik ook super veel zin in heb. Mijn ouders krijgen elke maand een mailtje met informatie over Xingxing en de andere kinderen en ik heb echt veel zin om ze ontmoeten en ik hoop dat ik de mensen daar tot hulp kan zijn. Hoe dan ook.
Verder? Verder gaat alles hier gewoon door, met andere halve week is het kerst compleet met alle familie bezoeken daarna is het nieuwjaar en als het nieuwjaar is dan duurt het nog maar een week tot ik weg ga, een week! In die week moet ik mijn laatste prikken halen, en de laatste dingen regelen en ja, natuurlijk een afscheidsfeest organiseren.
579 uur te gaan en de klok tikt door. Vanavond is er McChurch en morgen werk. Zoals het er naar uit ziet is er weinig aan te doen om het te stoppen.
Gelukkig maar.