Londen's avontuur!

Avontuur in Londen.

Hoewel dat al een maand geleden is heb ik daar nog steeds geen blog over geschreven, waarom? Omdat ik nu voor de verandering eens zeeën van tijd heb. Ik ben onderweg naar Schotland, Edinburgh om precies zijn en die treinreis duurt 4,5 uur. Zo iets in elk geval. Ik heb natuurlijk geen internet in de trein dus typ ik het nu even in een open office document. (4 tha noobz, een soort van word, maar dan gratis.) Oke, laten we bij het begin beginnen. Heel, Heel lang geleden was er eens een dag waarop ik naar Londen zou gaan. Dat ging niet helemaal goed doordat ik ziek werk, serieus ziek met koorts enzo, anyway, de trip werd een dag of 2 uitgesteld en zo kwam het dat ik een maan geleden alsnog en Londen was. Gelukkig voor jullie heb ik vrij gedetailleerd opgeschreven wat ik allemaal gedaan heb want anders had ik nu zo maar een beetje moeten verzinnen.

Het begon met een trein reis van 2,5 uur. Dat vond ik al ongelofelijk lang, kun je na gaan hoe erg ik uitzie naar deze trip!. Maar goed, ik had een boek enzo dus ik heb het ruim overleeft, toen kwam ik aan op het station, 1 van de vele namelijk Londen, St. Pancras, Utrecht station is er niets bij. Maar, ik was er natuurlijk nog niet, dat zou te makkelijk geweest zijn, nee ik moet met de metro, Underground genoemd in London. Laat me je 1 ding vertellen, dat systeem is huge! Ze hebben wel 7 of 8 verschillende lijnen met tientallen stations maar na lang zoeken vond ik mijn halte op de kaart, ironisch genoeg bleek dat het makkelijkste deel van mijn reis, ik ging opzoek naar het juiste perron en toen moest ik ook nog bedenken of ik naar het noorden of naar het zuiden moest. Ze hadden pasjes om te betalen wat gelukkig makkelijk en goedkoop was. Eenmaal weer boven de grond was ik bij een grote doorgaande straat en ik wist dat mijn hostel in 1 van de zijstraatjes was, helaas liep ik een lang stuk aan d verkeerde kant van de weg voordat ik me realiseerde dat ik aan de andere kant moest zijn, toen was het snel gevonden. Maar uhm,ik ga nu even mijn aantekening overtypen zodat ik niets vergeet!

31 mei 2010 18:06
Ik ben in Londen!!!!!! Na 2,5 uur In de trein en zoeken naar mijn hostel heb ik het dan toch gered. Met de metro moest ik 1 keer overstappen maar dat was gelukt, de metro is best spannend maar ook wel stinkend en warm zeg, blegh. Het hostel zelf ziet er aan de buitenkant gezellig uit en ook de binnenkant is een typische pub als je eerst binnenstapt. De mensen zijn gezellig en vriendelijk zo po het eerste ook. Ik checkte in en kreeg de toegangscodes naar de voordeur en de deur van mijn kamer, het was met een elektronisch slot wat wel een veilig gevoel gaf. Mijn kamer was ontzettend klein, ik denk een goede 15 vierkante meter en daar slapen dan 12 mensen in, 4 stapelbedden, ook de wc en toiletruimtes hebben geen centimeter te veel maar daar was de prijs ook wel na. Ik slaap boven in een stapelbed van 3, o hoezee, ik denk dat ik na dit wekend nooit meer bang ben voor stapelbedden.

Na dat ik mijn pyjama en handdoeken en ondergoed en dergelijke in mijn bed had gelegd ging ik weer terug naar de metro om Londen te gaan verkennen. Ik ga naar leicester square, daar heb je veel kleine kantoortjes die west end kaartjes verkopen voor een lage prijs. (west end is het gebied waar ze veel musical en theaterstukken hebben.) Je koopt een kaartje voor die dag of misschien later die week voor de helft van de normale prijs of ietsjes meer, dus dat was wel de moeite waard. Ik kocht een kaartje voor Avenue een musical die beschreven word and de x-rated versie van Sesamstraat. Het was hilarisch! Het ging in grote lijnen over een groep jonge mensen (en poppen) die net uit school waren en gen idee hadden wat ze nou precies met hun leven moesten. Het duurde ongeveer 2 uur maar de tijd vloog voorbij, maar uhm, na mijn kaartje gekocht te hebben dus liep ik door naar Piccadilly circus, dat hele bekende kruispunt met al die lichtreclame, er waren ontzettend veel mensen maar ik vond het stiekem niet zo ontzettend bijzonder. Er gingen wel ontzettend veel bussen langs trouwens, van die echte rode dubbeldekkers waar ik ook nog een ritje in gemaakt heb, je moet toch iets! Je het daar heel veel kleine winkeltjes die allemaal souvenirs verkopen en er was ook 1 hele grote, die heb ik natuurlijk even bekeken en wat dingen gekocht, een Londen patch voor mijn rugzak, een notitie boek om ideeën voor mijn verhalen in te schrijven, (Ik luister naar mijn muziek in Windows mediaplayer en ik vraag me nu even af waarom een tuintje in mijn hart langs komt. Ik besluit het toch te luisteren om weer een beetje in touch te komen met Nederland). Ook kocht ik een kaart van Londen, een pen en patches voor mijn rugzak. Owja, en een kaartje voor thuis. Mezelf kennende gaat ik die pas opsturen als I kal weer weken terug ben in Sheffield.

Op het moment dat ik dit schrijf zit ik onder het wakend oog van Russel Crowe als Robin Hood (yummie,) in Leicester square garden. (zeg lester skwere garden) Maar of je het echt een tuin kunt noemen weet ik niet, het is voornamlijk stoep met bankjes en een beetje gras, het kan niet groter zijn dan 250M2 en het stikt er van de mensen, mensen die lezen, praten, leren, eten gewoon gezelligheid, ik zit hier op een bankje en geniet van het mensen kijken. Je hoort ontzettend veel verschillende talen en veel mensen zijn net als ik dan vast ook toerist. Ik zit hier op het randje van Soho, een alternatieve wijk en ben stiekem jaloers op alle punkers en hippies die langs komen.

Het is bijna half 7 en Ik ga wat te eten scoren in Chinatown, Verder heb ik net plannen gemaakt voor wat ik de rest van de dag wil doen en ik denk dat ik niet genoeg uren in een dag heb om alles te gaan doen wat ik wil.

31 mei 2010 22:43.
Pfoeh, ben ik blij dat ik in bed lig (oke, zit technisch gezien) Het blijkt moeilijk om een tafel te krijgen in een restaurant als je alleen bent, ze hebben liever 2 of meer mensen maar goed, dat hield mij niet tegen om chinees te eten dus ik heb maar wat afgehaald, ik vind het nog steeds goed van mezelf dat ik met stokjes kan eten. Daarna ging ik naar Windsorr Theatre voor mijn eerste echteofficiëlee theater show, het was echt geweldig, ik zal wel een link posten naar de trailer voor de show als ik er aan denk, ik hoop dat de show uitkomt in Nederland zodat jullie het ook kunnen zien. Toen ik buiten kwam was het al tien uur maar de straten waren nog vol met mensen, iets wat we in wapenveld niet echt kennen, ik was erg moe en besloot daarom om gewoon terug te gaan naar het hostel. Op dat moment waren er 4 anderen in mijn kamer, 2 meisjes, 1 franse jongen en 1 Mexicaanse jongen. Ze zijn op dit moment aan het overleggen of ze uit willen gaan maar ik denk dat ik dat gewoon ga negeren en ga slapen. Morgen is een volle dag en ontbijt is maar tot half 9.

1 juni 2010 9:26 (nog maar 3 dagen tot mijn verjaardag!)

Goedemorgen Londen. Vannacht was gedeeltelijk rampzalig, ik ben tot een uur of 3 wakker geweest omdat er telkens mensen binnenkwamen of omdat er weer een ambulance langs ging of wat dan ook. Uiteindelijk heb ik maar muziek aangedaan en daar ben ik dan toch mee in slaap gevallen. Ik kwam uit ben om tien over acht en heb me snel aangekleed, het ontbijt was echt crap, klef brood met een toaster, een schaaltje met Jam, marmelade en 1 met pindakaas, wat ontbijtgranen, koffie, thee en melk. Ik besloot daarna maar snel om een lekker ontbijtje te kopen bij de bakker op de hoek, het was uiteindelijk mijn vakantie en hoewel ik niet zo heel kieskeurig ben over wat ik eet vind ik het toch wel fijn als ik tijdens mijn vakantie enige eisen kan stellen aan mijn ontbijt. Op dit moment zit ik in het park van het imperial war museum wat om 10 uur open gaat, het toffe aan Engeland is dat de musea hier gratis zijn. Ik zit hier op een bankje op een steenworp afstand van het hostel. (Niet dat ik het zou raken zou ik een steen werpen, maar professionele stenenwerpers hebben zeker een kans.) Nu ik hier zo zit met mijn croissantje en verse 'jus valt het me pas op hoe lawaaierig het is, er rijden veel auto's, ambulances en ook komen er genoeg vliegtuigen langs.

Het begint nu een beetje te regenen en ik vertrek richtig de ingang van het museum. Het is nog niet open maar ik vind wel een plekje om droog te zitten. Terwijl ik een paar minuten dood bekijk ik mijn kaart van Londen, de stad zelf is echt enorm en ik vraag me af of ik hier zou willen wonen. He is een wereldstad maar ik denk niet dat ik er graag zou willen wonen, de mensen hebben niet echt een band met elkaar en het voelt vreselijk anoniem en gehaast, ik denk dat ik toch liever in Utrecht woon. (ik weet dat ik op dit moment in Nieuwegein woon maar ik ga toch liever weer in Utrecht wonen.)

1 juni 2010 17:58.
Ik kan niet geloven dat het al 6 uur is, de tijd vlieg voorbij met de snelheid van het licht en ik ben hartstikke moe. Traditie getrouw heeft het flink geregend maar ik heb een paraplu, dus dat zit wel goed. Het imperial war museam was best saai, in elk geval, als je niet geïnteresseerd bent in oorlog enzo. Dus na een tijd ging ik verder met de metro naar buckingham palace om het wisselen van de wacht te bekijken. Ik stond daar gewapend met mijn paraplu tussen honderden andere mensen om te horen dat het niet door ging, de nieuwe wachten renden naar binnen terwijl de anderen door de achterdeur weg gingen, het regende te hard. Grumble. Maar niet getreurd en zeker geen tijd verspilt, ik ging verder naar het volgende puntje op mijn lijst, Westminster Abbey. Het was een ontzettend mooi gebouw en ik wilde een kijken nemen binnenin, maar toen zag ik dat een kaartje 15 pond kost. Stiekem vind ik dat te veel om een kerk van binnen te bekijken dus dat heb ik niet gedaan.

Daarna ging ik naar de big ben en house of parlementairirir, Londen heeft prachtarchitectuururur en ik keek mijn ogen uit, Ook bracht ik een bezoekje aan de river thames en jongens, wat een stinkding! Ik was niet onder de indruk, maar laten we dat maar niet tegen de Engelsen zeggen, die zijn er erg trots op. (whoe mijn eerste uur in de trein is voorbij, we zijn nu in York.) Daarna keek ik op de kaart en mijn oog viel op Marble Arch, nu word daar over gezongen in een liedje wat I kwel tof vind dus ik besloot om het te gaan bekijken. (liedje is Hallelujah by (watshisname) Cohen) Het was een enorme poort in het midden van een plein, niet heel bijzonder ofzo, maar een beetje research leerde mij dat het de origineleee poort van Buckingham palace, ik weet niet meer waarom ze heuiteindelijkjk toch niet gebruikt hebben maar als je het wilt weten kan ik je verzekeren dat je het vast wel vind met een beetjgoogelen.n.

Het was inmiddels al 12 uur en de hoogste tijd voor mij om te vertrekken naar het National history museum. Ze hadden er veel interessante en leerzame dingen en vooral de dinosaurus tentoonstelling was spectaculair. (zie de foto's, ik heb trouwens een heleboel foto's gemaakt maar die kan ik nog steeds niet op mijn computer laden, ik ben bang dat jullie moeten wachten tot ik weer in Nederland ben!)

Ik ben nu op het station nadat ik mijn treintijden voor morgen heb gecheckt, ik kan vertrekken voor 3 of na half 8. Hmm, ik weet niet precies wat het weer gaat doen, dus dat wacht ik dan maar even af. Ik ben erg moe en als ik vroeg thuis ben kan ik mijn kindjes (oke niet direct mijn kindjes maar toch) nog even zien. Ik ga straks eten bij DE Nederlandse snackbar in Londen (yum, kaassoufflé) en vanavond ga Ik naar phantom of the opera, 1 van mijn favorite films en ik kan niet wachten om het orgineel te zien. Morgen ga ik naar Madam tussaud of naar Londen Zoo, ik weet nog niet welke, maar 1 is mijn goed weer plan en 1 is mijn slecht weer plan.

1 juni 2010 23:01
Phantom was een geweldige show, lekker spectaculair met mooie liedjes, de film heeft natuurlijk mooiere locaties enzo maar ik moet eerlijk zeggen dat de theater decors me zeker niet teleurstelden. Het was fijn om weer even Nederlands te kunnen praten in de Nederlandse snackbar en ze hadden veel Nederlandse dingen zoals lekkere drop enzo. Ik ga nu slapen en hopen dat ik sneller in slaap val dan gisteren, morgen weer lekker in mijn eigen bed slapen.

2 juni 2010 8:33
Nog een nacht overleeft, ik ga zo mijn spullen pakken en dan hier weg, weer lekker een ontbijtje halen bij de bakker op de hoek en dan naar de tower bridge!

2 juni 2010 15:25
Ik zit nu al een uur in de trein en ik ben nog steeds niet op de helft, ik ben gewoon niet gewend aan deze enorme reisafstanden.

Na dat ik uitgecheckt had ben ik naar de towerbridge geweest mar ik ben vergeten foto's te maken, omdat het weer echt heerlijk was nam ik de bus naar Londen Zoo. Vergeleken bij wat ik mij herinner van dierentuinen in Nederland was het ene kleintje maar desondanks vond ik het toch heel interessant en heb ik weer veel foto's gemaakt. Mijn batterij is bijna leeg en ik moet snel nieuwe kopen zodat ik meer foto's kan maken. Daarna ben ik met de bus naar het station gegaan om met de trein naar huis te gaan ik ben ontzettend moe en denk dat ik maar een tukje ga doen.

~

Weer in Sheffield/thuis.
Het was fijn om de heuvel af te lopen richting huis, de familiee was buiten aan het eten en Fergus was helemaalblijj dat ik er weer was, blijkbaar dacht hij dat ik nooit meerterugg zoukomen.. Hun vertelden over hun vakantie en ik over de mijne, snel daarna ben ik in bed gedoken.

De dag daarna had Linda een vrije dag, ze was weer beter en zou een dag nar de spa gaan en wat shoppen ofzo, ik weet het niet precies, maar ik zou samen die dag met Richard op de kinderen passen. Hij ging boodschappen doen, wat hard nodig was (Hoe vaak ze daar wel niet een lege koelkast hebben...) en hij nam maar 1 kind mee, Fergus wat mij met de 3 resterende kinderen opzadelt. Ik besloot om naar het park te gaan in de hoop dat de tweeling in slaap zou vallen, Rory ging op het luchtkussen en na een half uur gesprongen te hebben was ook hij vrij moe. We hebben wat gerend en gespeeld en een kaart spelletje gedaan en daarna was het al weer tijd voor lunch. Het was ontzettend warm en zonnig dus bouwde ik een tent voor de tweeling om in te zitten. De rest van de middag bestond uit met de kinderen spelen en een beetje schoonmaken en opruimen. Richard verdween ergens rond 2 voor ene dutje (hoera, laat mij maar achter met 4 kinderen) maar goed, ik kan dat nu wel aan. Toen was het om 3 uur tijd voor mij om te koken.

Fergus was aan het slapen en Rory keet een dvd op mijn laptop, dus eigenlijk had Richard alleen de tweeling. Noem me maar gemeen maar na een kwartier kwam hij al binnen of hij er niet 1 bij mij binnen kon laten. Dit was nog voor dat ze gingen kruipen, nu moet je ze constant uit het zand vissen.) Dat was toch wel even goed voor mijn ego.

De volgende dag was mijn verjaardag (hoera) en het was niet bijzonder om 21 te worden. Ik kreeg veel leuke kaartjes en 2 pakken kip tandoori, die ik nog steeds niet op heb, want het is gewoon makkelijker om met de familie mee te eten in plaats van mijn eigen kostje te koken. Rory en Richard maakten een verjaardagskaart voor mij en dat vond ik echt ontzettend leuk, hij had allemaal dingen getekend wat ik goed kon of leuk vond. (koken, computeren en verhalen vertellen) Ik zelf stond er natuurlijk ook op. Op de achterkant stond ene leeuw die mijn kaart moest beschermen.

Daarna gingen we naar het stadscentrum want er was sheffield food festival, er was een groot zwembad voor de kinderen, muziek en allemaal kraampjes waar je lekkere dingen kon kopen en proeven. Die avond at ik mijn eerste kip tandoori in maanden en dat was lekker!

De week erna vloog voorbij (zoals alle weken) en toen was het al weer zaterdag. Madeline kwam die dag naar Sheffield, ik had haar al eerder ontmoet in Birhimham en het was echt gezellig om haar te zien. Et is daarnaast ook fijn om met iemand te praten die een obsessie heeft met NCIS, iemand anders dan mezelf bedoel ik daarbij dan. Zij nam me mee voor lunch voor mijn verjaardag en het was echt leuk.

Helaas komt aan alle goede dingen een einde en aan het eind van de dag ging zij ook weer naar huis. Ondertussen werd het ook tijd om te regelen dat mijn ouders hier kwamen, dat was niet makkelijk maar wel gelukt. Ze komen 8 augustus aan op Liverpool airport. Ik moet nog even een auto regelen en zorgen dat mijn moeder een hotel boekt, dan zit dat ook goed. Ik moet voor mezelf nog ene vlucht terug boeken. Zou ik met dezelfde vlucht terug gaan als mijn ouders dan word dat 350 euro. Dat is meer dan mijn ouders in totaal betalen voor hun heen en terugreis.

Ik ga terug over 5,5 week ofzo en ik zie daar echt tegenop. Ik heb vrienden gemaakt en ben ontzettend van mijn kinderen hier gaan houden. (ja, niet mijn kinderen ik weet het) Afscheid nemen gaat dus ook heel moeilijk worden. Maar goed, ik heb nog even, laten we daar op focussen.

Linda gaat volgende week met de 3 jongste naar Schotland voor ene paar dagen. Eerst zei ze dat ik wel mee kon maar stiekem kan dat toch niet want ik moet op Rory passen. Dat betekend dat mijn week een stuk makkelijker word. Zorgen voor ontbijt en avondeten doe ik toch al, maar nu heb ik maar 1 kind om op te passen in plaats van 4. Wel moet ik nu 2 keer per dag de verrekte heuvel op maar ja. Conditie! Het is trouwens om onmogelijk om geen conditie te hebben als je kinderen hebt. Gregor kruipt nu op topsnelheid en begint met zelf te lopen langs de wanden en je bent constant achter hem aan aan het lopen.

In mijn laatste blog zei ik dat Murray een gebroken arm had, maar dat is toch niet waar.

Maandag merkte ik het, en Linda had het al eerder gemerkt dat Murray zijn linker arm niet gebruikte, Richard dacht dat hij uit de kom was en probeerde hem terug te zetten. Dat was het blijkbaar toch niet en dinsdag gingen ze naar het ziekenhuis. Daar maakten ze foto's en hebben ze het gegipst, ze dachten dat het gebroken was, maar blijkbaar bekijken ze daar pas de volgende dag de foto's en het bleek dat hij toch niet gebroken was. Ze hebben bloed afgenomen en op dit moment wachten we(ja ik ook, ik maak me zorgen om mijn kleine manneke) op de uitslag. Het is dus nog onduidelijk wat het precies is en dat is niet tof. Ik ben al ongerust over hem en ik kan me niet voorstellen hoe zijn ouders zich voelen. Misschien moet ik later toch maar geen moeder worden.

Maar goed, gisteren was het de eerste verjaardag van de tweeling, dat hebben we niet echt gevierd van het is niet alsof e zich daar bewust van zijn. Ze kregen wel allebei hun eigen stuk cake om met hun vingers te eten. Ik vond nog cake tussen hun tenen.

Gister morgen was sticky fingers en in werkte in de middag zodat ik vanmiddag vrij kon zijn. De kinderen waren allemaal zo moe dat het echt vreselijk was, compleet met dramatische huilbuien, uren doen over het eten en meer dramatische huilbuien. Toen de volwassenen eindelijk gegeten hadden om acht uur ben ik naar boven gegaan en kon ik eindelijk slapen. Helaas was het al weer snel genoeg 7 uur en stond Fergus aan mijn deur dat hij sjeeriows and milk wilde. Linda ging naar het ziekenhuis met Murray voor de bloedtesten en Kat kwam op om Gregor en Fergus te passen wat mij met Rory overliet. Ik bracht hem naar school en kreeg de complete rondleiding ook al ben ik er wel eens eerder geweest.

Een week of 2,3 geleden (toen de wereld cup begon) ben ik naar zijn school geweest om voor ene groep van pakweg 80 kinderen te vertellen over mijn land. (Nederland in dit geval) Dat was wel leuk maar ik wis ook meteen weer waarom ik geen kleuterjuf wilde worden.

Voetbal is in volle gang en ik hoor zo nu en dan iets over de Nederlandse prestaties, we zijn blijkbaar door naar de kwartfinale ofzo. Maar wat wel grappig was, was afgelopen Zondag. Engeland moest voetballen tegen Duitsland en iemand uit de kerk had dat opgenomen zodat we dat konden kijken na de dienst onder de maaltijd. Iedereen die de uitslag wist werd vriendelijk verzocht om niets te verklappen. Ze waren net bezig het scherm op te zetten toen de dakloze man binnen kwam die altijd bij ons heet. Hij zegt: Kijk maar niet, we hebben met 4-1 verloren. Daarna had natuurlijk niemand meer zin om te kijken als ze zo dik verloren hebben. Nu Engeland niet meer mee doet heb ik de fanatiekste voetbal fans overgehaald om toch maar Nederland fan te worden. Grappig is wel dat ze me blijven herinneren dat zij de wereld cup gewonnen hebben in 1966 en Martyn wist de jaren te noemen waarin we tweede, derde of vierde werden maar hij kon het niet laten om op te merken dat wij nog nooit wat gewonnen hadden. Engeland won 14 jaar voordat hij geboren werd, dat telt nu niet meer hoor. Desondanks de rivaliteit ben ik toch nogg wel goede vriendjes met de mensen van Chris tChurch Endcliffe hoor, ik kreeg zelfs een verjaardagskaart.

Vorige week zaterdag ben ik naar Manchester geweest, bekend van de voetbal club manchester united. He was niet een hel bijzondere stad, meest bekend van de voetbalclub manchester united. Verder was het gewoon een stad met winkels, maar ik ben wel goed geslaagd voor kleren, een tas vol bij de primark voor 25 pond.

Ik zit nu al bijna 2 uur in de trein en mijn inspiratie voor dit verhaal raakt een beetje ten einde. Als ik internet verbinding heb in mijn hostel zal ik dit posten. De volgende update is waarschijnlijk over een maand ofzo waarin in vertel over Schotland. Trouwens, ik moet nog steeds nieuwe batterijen.

Ik ben gewoon druk de laatste tijd en als ik niet moet werken hebben ik zelden energie om naar de winkels te wandelen. De winkel waar ze batterijen hebben is een mijl ver. 1,6 kilometer dus. Niet te ver maar ook niet iets wat je zo maar even doet als je moe bent.

Iedereen is moe trouwens. Fergus slaapt bijna elke middag een uur of 2 en Rory is ook toe aan vakantie, Ik ben moe en Linda is moe, maar toch moet je door. Tijd voor vakantie en misschien toch wel tijd om naar huis te gaan?

Dit was het voor deze keer, vragen zijn altijd welkom, reacties zijn nog welkommer. (ja ik weet dat het geen woord is, ik ben niet achterlijk =p)

Owja, wat ik ook nog even wilde delen, ik ga volgend jaar docent Engels studeren, nu hoef ik me alleen nog maar even in te schrijven via studielink en ik ben goed om te gaan!

(nog geen 5 minuten nadat ik dit getypt heb)
Er werd net omgeroepen dat we niet verder kunnen voor een onbepaalde tijd, er staat blijkbaar iemand op het spoor ofzo en op dit moment en van wat ik begreep had hij een wapen ofzo. In elk geval, als of 4,5 uur niet lang genoeg was zit ik hier nog langer. Ik ga gewoon proberen om te slapen.

Half een uur later staan we nog steeds stil, er werd nu net omgeroepen of iemand iemand een oplader had voor een blackberry want blijkbaar krijgt het personeel updates via hun blackberry (telefoon) en of iemand een oplader had. Serieus en 2 minuten later werd er opgeroepen dat ze er 1 hadden. He ziet er helaas nog niet naar uit dat we snel vertrekken.

Oke, zo, het waren 40 minutes, tijd om verder te gaan!

Oke, het is nu kwart over 3 en we moesten overstappen op Newcastle, er was blijkbaar een storing in de bovenlijnen. Uiteindelijk heb ik een vertraging van 2 uur als ik straks aankom ofzo.

Ik kreeg net een smsje vaninda dat Murray's bloedtesten nu weer normaal zijn en dat ze weer langs moeten komen als hij weer stopte het gebruiken van zijn arm. Dat is wel een beetje een opluchting.

Oke, het is nu tien voor zes en ik ben eindelijk aangekomen bij het hostel. Het waren 74 freaking traptreden naar boven, maar wie klaagt daar over? Het is een kleurrijk gebeuren maar het ziet er allemaal wel schoon en professioneel uit. Ik heb besloten om deze keer maar een slotje te huren voor een kluisje zodat ik niet elke freaking keer al mijn spullen mee moet sjouwen. Het gebouw zelf is groter dan ik gedacht had, er zijn minstens 26 kamers an naja, keuken met alles aanwezig.

Je kunt hier wireless connection per uur kopen maar ik zag terwijl ik hierheen liep dat de burger king op de hoek gratis wifi heeft, makkie dus.

Einde van de blog. Aantal woorden: 4482