Home sweet home.

Terug waar mijn avontuur een half jaar geleden begon. Ik ben inmiddels 3 weken weg bij mijn familie (au pair familie, maar het voelt een beetje als mijn familie) en ik mis ze meer dan ooit. Vorige week had Linda foto's geplaatst en ik heb ze met tranen in mijn ogen bekeken. Als ik had gewesten dat afscheid nemen zo moeilijk zou zijn was ik er nooit aan begonnen. Het voelt alsof ik een stukje van mezelf heb achter gelaten in Sheffield, en stukje waar 4 schatten van jongetjes en een hoop aardige mensen in passen. Het was natuurlijk van te voren bekend dat het maar tijdelijk zou zijn, maar dit had ik nooit verwacht.

Ook terug in Nederland is alles anders, mijn nieuwegein thuis is anders dan toen ik het achterliet en over een maandje trek ik hier ook officieel uit. Het plan is om een jaar te gaan werken in de winkel van mijn ouders, dus daarom ben ik nu opzoek naar woonruimte daar in de buurt, maar het is verassend lastig. Dus alles iemand nog iets weet in Wapenveld/Hattem/Heerde, laat het me weten, ik ben niet heel kieskeurig.

Iets wat me frustreerd zijn mensen die vragen wat ik nu ga doen, en ik snap waarom mensen die vraag stellen, maar het is en blijft vreselijk moeilijk om elke keer opnieuw uit te leggen dat je geen freaking clue hebt en daarom maar een jaar gaat werken. Aardig van die mensen om het te vragen, echt waar, maar wel ontzettend frustrerend.

Mijn plan is om voor ongeveer een jaar te gaan werken en dan op wereldreis te gaan maken. Het reizen naar Engeland was schitterend en met die gedachte wil ik een stukje van de wereld te verkennen, want de wereld is zo groot en zo mooi, hoe kun je dat nou niet willen zien? Aan de andere kant, als ik eerlijk, zie ik mezelf ook nog geen wereldreis maken, ik vond het al doodeng om naar Engeland te gaan.

Deze blog is de laatste betreffende mijn Engeland reis. Dat wil niet zeggen dat het ook mijn aller laatste blog ooit is, reizen is erg verslavend, dus meer bloggen zitten er zeker wel in.

Ik wil iedereen bedanken voor alle reacties, kaartjes en dat soort dingen, het was altijd leuk om te merken dat er mensen aan mijn dachten.


Dus, dit is het, met deze blog sluit ik officieel mijn Engelandreis af...

So long.