Lang verwacht

Mijn moeder kon duidelijk niet wachten en had me al een e-mail gestuurd met een hoop vragen, maar deze is voor de rest van mijn publiek.

Na even gecheckt te hebben zag ik dat mijn laatste blog geschreven was in Sydney, voordat ik naar de Blue Mountains ging. Laat me je vertellen, het was amazing.

Dus, vrijdag morgen stond ik op tijd op en na een ontbijt vertrok ik naar Katoomba, een klein maar populair dorp in de Blue Mountains. De prijs van het kaartje viel me ontzettend mee, wil je binnen sydney ergens heen is het 3,5 dollar, ook al is het maar een paar minuten dus ik vreesde voor de prijs van mijn treinkaartje. De reis duurde 2 uur en koste me uiteindelijk maar $8.20.

De eerste helft van de treinreis was niet heel bijzonder, je zit in de trein en je reist door sydney en de buiten wijken van.

De tweede helft was wel de moeite waard, bovenin de dubbel dekker had ik een prachtig uitzicht terwijl we de blue mountains in reden. Er zijn niet genoeg woorden om te beschrijven hoe mooi het was, dus bekijken jullie de foto's maar.

In Katoomba zelf voelde het een klein beetje alsof de tijd had stil gestaan. Alles deed me een beetje denken aan de jaren 50 en 60 in Amerika, best wel bijzonder. Met ongeveer 8000 mensen is het net iets groter dan wapenveld, grappig. Als je de foto's ziet begrijp je wel wat ik bedoel. Het hostel zelf was vroeger waarschijnlijk een landhuis ofzo geweest, super mooi gerenoveerd maar wel met mooie badkamers/slaapkamers/keukens en dat alles.

Toen ik aankwam moest ik eerst een wasje doen, want ik had nog maar 1 paar schoon ondergoed en de sokken die ik aan had waren al een keertje eerder gebruikt, niet dat het vies was, maar gewoon, schoon was het niet.

Na mijn was gedaan te hebben en mijn bed was opgemaakt ging ik Katoomba verkennen, met een hoop cafetjes, leuke winkeltjes en vintage winkels vlogen de uren voorbij. Niet al te laat ging ik weer terug naar het hostel want ik moest wat eten en ik wilde niet te laat naar bed, het was namelijk mijn plan om de volgende dag een bushwalk te doen van 6 mijl. (op mijn all-stars, achteraf een slecht plan)

Dus ik ging naar de Coles en kocht avond eten, ontbijt en lunch voor de volgende dag en ik lag netjes om 10 uur in mijn bedje.

De volgende morgen stond ik op tijd op, en na ontbeten te hebben en lunch te hebben gemaakt ging ik naar het politie bureau. Als je in je eentje op pad gaat moet je namelijk een emergency beacon bij je hebben. Het is niet verplicht, maar word wel aangeraden. Het politie bureau zat naast het hostel en je kunt zown ding gratis lenen. Dus ik vertrok vol goede moed. Het zonnetje scheen en het zou een lekkere 20 graden worden.

Nu had ik me niet gerealiseerd dat ik geen schoenen had die geschikt waren voor klimmen in de bossen, dus mijn all-stars hebben flink moeten afzien, maar het was het waard, want wat een prachtig park zeg. Op de foto's kun je het wel een beetje zien, maar eigenlijk moet je er zelf geweest zijn om het echt te kunnen bevatten. Na mijn tocht die me ondermeer langs de bekende 3 sisters voerde, liep ik weer terug naar het hostel, en ik moet zeggen dat ik mijn voeten wel voelde hoor! 10 km is niet niets.

De volgende morgen was het weer op tijd eruit, want de uitcheck tijd is 10 uur (en wow is dat even belachelijk vroeg). Maar om 10 uur was mijn keycard ingeleverd en stond ik met mijn backpack weer buiten de deur. Normaal gesproken zou ik zo de trein naar Sydney moeten kunnen nemen om in het hartje van de stad uit te komen, maar blijkbaar niet dit weekend, want er waren werkzaam heden aan het spoor. Ik dacht nog, het lijkt nederland wel.

De trein zou me naar station Penrith brengen en vanaf daar gingen er bussen naar Sydney. De heenreis duurde me 2 uur, de terug reis 3,5 uur. Het hostel waar ik naar op zoek was, lag letterlijk naast de bushalte en was deel van het oude stations gebouw van Sydney. Dus dat was makkelijk gevonden.

Een paar uur later was ik op weg om met de gratis bus vanaf het station naar de Hillsong church te gaan. Daar deed ik (helaas) een oudere man op die me maar bleef uitnodigen om mijn reis schema te veranderen, bij hem te komen logeren of minstens met hem uit eten te gaan. Het was vast aardig bedoeld, maar juist omdat hij zo aan bleef dringen vond ik het een beetje eng.

Maar goed, dat mocht de pret niet drukken. Behalve dat de gemiddelde kerkganger wat jonger was dan de gemiddelde VEZ ganger was het eigenlijk niet zo veel anders. Fijne aanbidding, inspirerend praatje en leuke mensen om na de dienst koffie mee te drinken.

Om 8 uur was ik weer terug in mijn hostel en ging toen ook naar bed, dit omdat mijn vlucht naar Perth Airport de volgende morgen om 6 uur vertrok. (ja serieus, way te vroeg) gelukkig was het een inlandse vlucht en ben je ruim op tijd als je een half uur van tevoren aan wezig bent.

Om half 5 was ik wakker, om 10 over 5 zat ik in de trein en om half 6 was ik ingecheckt en al aan het wachten tot ik een paar minuten later kon boarden. Om eerlijk te zijn heb ik in China langer moeten wachten om in de trein te kunnen dan deze vlucht.

Zonder problemen vertrok ik vlucht en ik en een ander meisje hadden samen de 3 laatste stoelen van de linker rij, dus met die extra ruimte kon ik zonder moeite nog wat bij slapen.

Een paar uur nadat de vlucht vertrokken was( het was in totaal 5 uur vliegen) kreeg er iemand een paniek aanval (tenminste daar leek het op, ze wilden niet zeggen wat er aan de hand was) maar het hield maar niet op, ze moest de hele tijd overgeven en raakte steeds bewusteloos. Er werden natuurlijk oproepen gedaan voor medische personeel maar aangezien dat niet aanwezig was besloot de pilot om het vliegtuig te keren en de 45 minuten terug te vliegen naar Adelaide.

Na dat de vroeg van het vliegtuig was verwijderd en afgevoerd naar het ziekenhuis en kon onze vlucht weer verder. Toen we uiteindelijk bij Perth waren, moesten we een half uur wachten (rondje vliegen) totdat er een opening was en we konden landen.

Uiteindelijk zijn we gehald om half 1 in plaats van de geplande half 10. Gelukkig hoefde ik niet zelf uit te zoeken waar ik heen moest, want Karen ( de moeder) kwam me van het vliegveld halen.

Nu natuurlijk waar iedereen op gewacht heeft!

Ik ben op dit moment in Gwelup, een wijk van de stad Stirling die tegen Perth aan is gegroeid. Het huis waarin de familie woont heeft 2 verdiepingen, maar de boven verdieping verhuren ze. (dat mag ook wel want ze betalen per week aan kale huur 725 dollar.) Ik heb mijn eigen kamer met een 1 persoonsbed, kledingkast, tv en ikea tafel (je komt die dingen overal tegen) verder delen de 4 oudste jongens een slaapkamer en de jongeste slaapt bij de ouders in de kamer.

Er zijn 2 badkamers met een sauna en buiten is een zwembad. Maar genoeg over het huis, jullie willen natuurlijk dingen weten over de familie!

Oke, de moeder, Karen, is een uitzend kracht en werkt in kinderdag verblijven, ze is bezig om een vergunning te krijgen zodat ze haar eigen kinderdagverblijf aan huis kan beginnen. Ze is heel vriendelijk en gezellig. De vader, Kenny, werkt in de mijnen en is de meeste tijd niet thuis. Normaal gesproken werkt hij 2 weken en is hij 1 week thuis. Hij vliegt dan naar zijn werk waar hij 2 weken is.

Zoals ik al eerder zei (of misschien niet) is dit een grote famlie met 5 jongens. De jongste, Jamie is 2 en word echt onzettend verwend door zijn moeder, ze kan dan ook niet zonder hem weg gaan want hij gilt alles bij elkaar. Daarna komt Kris, hij is 3 jaar. Craig is 6 geloof ik, Sam is 9 en Ryan is de oudste en 12 jaar oud.

Verder hebben ze ook 2 honden, Dan, die hun eigen hond is en Rosy die ze tijdelijk opvangen.

Mijn vaste dagen zijn maandag tot en met donderdag van 8 tot 5 waarin ik zorg dat de oudste 3 naar school gaan en overdag op de jongste 2 pas. Om ongeveer half 4 komen de oudste weer thuis en is het voornameljk mijn taak om te zorgen dat er geen ruzie uitbreekt en het huis heel blijft. Donderdag gaat Kris ook naar school dus heb ik alleen maar Jamie.

Karen werk op uitzend basis, maar ze werkt meestal maandag tot en met donderdag. Vrijdags moet ik om de week werken, of ik elk geval helpen als de oudere kinderen terug komen van school, gelukkig is dat vrij makkelijk door even met ze te voetballen of een spelletje met ze te spelen.

Het liefste ging ik niet werken, maar ik moet wel want australia is gewoon ontzettend duur, en hier krijg ik onderdag en eten en zelfs snacks mag ik gewoon van de familie gebruiken. Plus ik krijg 230 dollar zakgeld per week. Dus op dit moment blijf ik hier gewoon, en wie weet zijn de 8 weken voorbij voordat ik het door heb, en als het echt zo erg is vertrek ik gewoon.

Mijn vrije tijd hier ga ik besteden aan het verkennen van Perth, en als het lekker weer is dan is het strand niet zo ver.

En als ik hier weg ga heb ik nog nog 3,5 week, dus ik kan al vast plannen wat ik de rest van mijn tijd hier ga doen, en een plan maken voor Nieuw Zeeland.

Nog wel even om te vertellen; gisteren wilde ik naar het strand, maar ik kon de juiste bus niet vinden. Als plan B was het mijn idee om naar de Bios te gaan, ik wilde al een tijdje the Avengers zien, dus dat ging ik doen. ($18,50 voor een bios kaartje, pffft idioot duur) Wat amazing film zeg, super ik hoop echt dat er een deel 2 komt.

Dus om kwart over 8 stond ik weer buiten, en wat bleek, de laatste bus naar Stirling Station ging om half 8. Ik wilde niet mijn familie bellen om me op te halen dus liep ik naar Stirling station en het is een klein wonder dat ik niet verdwaald ben. Daar aangekomen bleek natuurlijk dat de bus naar huis maar 1 keer per uur ging en dat ik hem echt net gemist had. Dus yup, dan de rest ook maar lopen. Uiteindelijk was het een uurtje flink doorlopen.

Het weer is het trouwens prima voor de herfst, het is zonnig en ongeveer 20 graden.

Het engste wat ik hier meegemaakt heb was gisteren, ik wilde naar de wc en er zat een spin. Niet zo maar een spin, nee een enorme spin. Het lichaam van de spin was net zo groot als een gemiddelde dwerg hamster. Brr, nu ben ik niet ban voor spinnen, maar dit was wel heel erg.

Dit is het, nu nog wat foto's en dan een stukje wandelen.