All the way to the USA.

All the way to the USA!

Inderdaad, de spirit that guides us had het goed op hun cd waarvan ik de naam zo niet kan herinneren. Was het East west? Pim, jij weet dit :p

In elk geval, mijn laatste blog schreef ik vanuit Nieuw Zeeland, en een paar uur voordat ik in het vliegtuig zou stappen voor Los Angeles. Na verschillende lagen en fasen van beveiliging zat ik dan eindelijk in het vliegtuig. Helaas had ik een crappy stoel. In grote vliegtuigen heb je in Economie 5 stoelen in het middel, en jup, ik zag precies in de middelste stoel, geen succes.

Maar goed, je hebt uiteindelijk niet veel keuze en de vlucht verliep oké en jup, toen landde we eindelijk in Los Angeles! Ook de border security hier was niet het makkelijkst. Ze wilden weten waar ik was geweest, wat ik waar gedaan had, waar ik zou verblijven in de USA, wie ik hier allemaal kende waar ik nog meer heen zou gaan, om samen te vatten, veel vragen.

Maar fijn, ik mocht naar binnen!

Wat een hostel betreft, ik was niet verstandig geweest, het was midden in de zomer, in Hollywood en ik had geen reservering. Het duurde inderdaad even voordat ik een bed had. Combineer dat met het feit dat ik mijn winterkleren van NZ nog aan had, het 34 graden was en ik rond liep met mijn backpack. Juist, geen succes.

Uiteindelijk toch een hostel gevonden, nog geen 100 meter van de beroemde Hollywood boulevard.

Het was inmiddels al een uur of 8 en ik was kapot van het vliegen en alles, dus ik ging snel naar het dichtstbijzijnde restaurant om wat te eten. Dus bleek een burger restaurant te zijn, geen Mac, waar ik een klein cheeseburger menu bestelde. Je kunt zeggen wat je wilt maar klein was het absoluut niet. In Amerika doen ze echt alles groot, grote glazen drinken, grote porties, groot, groter, grootst.

Maar goed, die nacht had ik natuurlijk een jetlag van hier tot Tokyo, viel pas laat in slaap en dwong mezelf om er vroeg weer uit te gaan om een ritme te creëren. Die morgen had ik was nodige dingen gehaald zoals tandpasta, shampoo en wat te eten en daarna heb ik een dutje gedaan, want ik was wel super moe!

Die middag heb ik down Town LA verkend en sloot de dag af op de Santa Monica Pier. Het was lekker koel op het strand, maar ik had mijn tankini niet mee, en een lange broek aan, geen succes dus. In elk geval, prachtige zonsondergang gezien en daarna de 50 kilometer weer terug gereisd naar het hostel.

Die nacht natuurlijk weer een jetlag, maar ik heb me niet laten kennen en ben er weer vroeg uit gegaan. Als je in Hollywood bent moet je natuurlijk ook naar de filmstudio’s dus ik ging naar universal park, naast attracties heb je daar ook een tour van de film studio’s en de sets die ze daar buiten hebben staan. Ze hadden er onder andere sets waarop Bones en NCIS gefilmd zijn en props van de film Serenity, super tof dus!

Die avond zelfde verhaal, laat slapen en ook niet heel goed slapen door de hitte, en de volgende dag was al weer tijd om uit te checken want ik had een bus geboekt naar San Francisco. Die morgen liep ik dus een beetje rond, foto’s maken van de mensen die daar rond lopen in costums. Je kunt met die mensen op de foto en dan is het de bedoeling dat je ze wat geld geeft. In elk geval, iemand sprak me aan om een Hollywood tour te doen, je gaat dan naar het Hollywood sign, en rodeo drive, de duurste winkelstraat in California en verschillende huizen van beroemde mensen.

De man beloofde dat we uiterlijke 12:15 terug zouden zijn, waardoor ik dan precies op tijd zou zijn voor mijn bus. Nu moest die rit normaal 45 dollar kosten, maar dat wilde ik er niet voor betalen, uiteindelijk mocht ik mee voor 20 euro.

In de auto vertelt de chauffeur rustig (we waren al halverwege) dat de tour 2 uur duurt en dat we rond kwart voor 1 weer terug zouden zijn, 15 minuten nadat mijn bus zou vertrekken dus. Ik klagen, hij beloven dat hij zo snel mogelijk zou gaan. Om een lang verhaal kort te maken, ik ren met mijn backpack en rugzak net de hoek om en zie mijn bus vertrekken. Dat was dus inderdaad wel even balen.

Toen besloot ik om naar het trein station te gaan om te zien of er nog een trein ging naar San Francisco, want daar zou ik heen.

Kom ik op het station, heb ik ook de laatste directe trein gemist. Ik kon wel een bus/trein/bus combinatie nemen en dan kwam ik rond 1 uur aan in SF.

Wat moest ik doen? Ik kon er voor kiezen om de volgende dag met de eerste trein te gaan en nog een nachtje te boeken in LA, maar omdat ik een reservering had gemaakt (een ezel stoot zich niet 2 keer aan dezelfde steen ect.) zou ik ook dat geld moeten betalen. Ik ben toen maar voor de goedkoopste optie gekozen en ben met de bus/trein/bus gegaan. Gelukkig was het hostel zo vriendelijk om op mij te wachten en half 2 lag ik dan eindelijk in bed.

Over het algemeen ben ik geen fan van Los Angeles, het gaat veel om uiterlijk, hoe je eruit ziet en alles voelt fake, mensen zijn ongelofelijk onbeleefd en egoïstisch. Ze kijken niet achterom om eventueel een deur voor je open te houden, en liep ik daar met mijn backpack in de weg, duwen ze je gewoon aan de kant, geen probleem.

Maar goed, San Francisco was awesome!

Het was een stuk koeler, wat heel fijn was, maar ook veel relaxter, een hoop hippies en toffe mensen. Ik had maar 1 dag in SF, maar ik heb er wel genoten en ga ook zeker nog wel een keertje langs want 1 dag was lang niet genoeg.

1 van de leukste dingen waren de zeeleeuwen. Pier 39, vroeger een pier, nu vooral restaurantjes, bars en souvenir winkels met een paar boten heeft 1 stuk waar een groep zee leeuwen is komen wonen, die liggen daar gewoon heel relaxt en als er wat gebeurd honken ze er op los, het was best wel grappig om te zien want 1 ging er van het vlot af en op een ander vlot er weer op, maar daar wilden ze hem blijkbaar niet want wat ze er ook deed de anderen maakten een hoop lawaai tot ze vertrok.

Ook ging ik natuurlijk de beroemde golden gate bridge bekijken, maar je zag er niets van want het was zo mistig.

De volgende dag had in een vlucht naar Chicago, dus ik kom aan bij de ondergrondse, en terwijl ik uit probeer te vogelen komt er een vrouw naar me toe, waarschijnlijk dakloos en met grote tassen met spullen. Ze geeft me een kaartje nadat ze liet zijn dat er 11 dollar op stond. Ik mocht zelf weten wat ik er voor wilde geven maar haar vriend zat in de gevangenis en wat ik er maar voor wilde geven. Ik had nog 4 dollar dus gaf haar dat.

Later bedacht ik me dat ze waarschijnlijk niet eerlijk aan die kaart is gekomen en wat ze met het geld gaat doen wil ik ook niet weten.

In elk geval, ik had een 4 uur duurden vlucht en de beveiliging was zeer goed, je moest bijna al je kleren uit, ik stond daar in mijn hemd en broek en sokken en je moest door eenzelfde scanner als ze op Schiphol hebben en toen moesten ze nog voelen of ik niets bij mijn enkels had verstopt. Het leek wel een beetje op een striptease.

Maar in elk geval, ik was ruim op tijd voor mijn vlucht, maar ik zie niet het punt in om een half uur voor boarden al in de rij te staan. Meestal sta ik zelfs achteraan, het vliegtuig gaat toch niet zonder je weg. In elk geval ik geef mijn boarding pass af en de mevrouw zegt dat ik geen stoel heb, terwijl er toch echt 23C op stond. De man achter de balie naast de gate zou er even naar kijken. Hij zet me op stoel 9C, dus stiekem hoop ik op dat moment dat ze me geüpgraded hadden naar business class. Maar nee, ik zat gewoon in Economie.

Niet alleen dat, ik zat naast een enorme kerel, hij paste echt letterlijk niet tussen de 2 armleuningen, nu ben ik ook niet smal ofzo dus ik heb de hele 4 uur duurden vlucht in een rare kronkel gezeten om niet te strak tegen die man aan te zitten en niet op het gangpad te zitten.

Het vinden van mijn hostel was makkelijker dan ik gedacht had, alleen toen ik net uit het station stapte wist ik even niet welke kant ik uit moest, maar ik vermoed dat ik gevoel voor richting aan het ontwikkelen ben, want ik had het snel genoeg gevonden.

De volgende dag besloot ik om een relax dag te nemen. Ik had 2 weken door NZ gescheurd en ook 5 dagen door California. Dus na lekker uitgeslapen te hebben en een lekkere brunch heb ik een filmpje gekeken, gezichtsmasker gehad en eigenlijk niets gedaan. De volgende dag, VRIJDAG 17 AUGUSTUS, echt een datum waarna ik weken heb uitgekeken was het zover. De stargate conventie. En ik krijg nog steeds een grote glimlach als ik er aan denk.

In het kort, ik ben fan van een science fiction show genaamd Stargate Atlantis. Op een conventie komen acteurs die een praatje doen, vragen beantwoorden, handtekeningen uitdelen en je kunt met ze op de foto. Weinig mensen weten hoe zeer ik er naar uit keek, maar laat me je vertellen, het was het echt waard!

Ik was natuurlijk lichtelijk nerveus. In Hollywood hoor je allemaal verhalen hoe de Celebes arrogant zijn en zo meer, en ik was helemaal alleen in tegenstelling tot alle andere mensen die elkaar leken te kennen.

Nerveus zijn was nergens voor nodig, laat me je dat vertellen. Ik heb zo veel nieuwe vrienden gemaakt en het was fijn om te ontdekken dat ik niet alleen was in mijn fan zijn, ik dacht altijd dat het een beetje raar was dat ik aan de hand van alleen een foto kon zeggen welke aflevering het was, wat er ging gebeuren enzovoorts. Kom ik er hier achter dat het allemaal hartstikke meevalt. Er waren mensen in kostuums, mensen die naar tientallen conventies waren geweest enzovoorts.

Iedereen was ook heel vriendelijk, het voelde als een grote familie en ik heb met zo veel mensen gepraat en nieuwe mensen ontmoet. Ik heb een paar adressen op gedaan waar ik eventueel po de bank terecht kan.

In elk geval, Bij mijn kaartje kreeg ik 5 handtekeningen van bepaalde acteurs maar de foto kansen en handtekeningen moet je zelf kopen. Ik ga geen getallen noemen, maar het was het waard!

Ik was hartstikke zenuwachtig, bij de handtekeningen, want tot zover zijn het allemaal mensen die je alleen kent van TV en dan ontmoet je ze opeens in het echt, maar het viel harstikke mee!

Ik denk niet dat het jullie interesseert, maar deze blog word ook een boek voor mij voor later, dus ik ga het gewoon vertellen!

Kate Hewlett was als eerste, ze was een klein karakter in de show en had nog maar 1 keer eerder een conventie gedaan. Ze bleef maar giechelen over alle mensen die er in de rij stonden voor haar handtekening. Ze was echt super aardig en maakte een praatje met iedereen. Ook personaliseerde ze de handtekeningen, wat betekend dat ze hem voor mij schreef, met mijn naam en ik kreeg zelfs een klein verhaaltje!

Na mijn eerste ‘ster’ te hebben ontmoet was het wat minder erg voor de rest. Tenminste,
De volgende dag (alle acteurs hebben tijden waarop ze signeren) zouden Paul McGillion, Joe Flanigan, Jewel Staite, Cliff Simon en Tony huppeldepup signeren.

Paul had vertraging en was er dus niet, en Joe voelde zich niet lekker, en zag er ook echt slecht uit en ging dus eerder weg. Maar voor beide zou er de volgende morgen een kans zijn dus niet getreurd. Jewel was eerst, ze speelde niet alleen in Stargate maar ook in Firefly, en ik had mijn firefly shirt aan. De man naast haar die moet zorgen dat alles goed verloopt, het een beetje doorloopt en je kaart afscheurt bleef maar zeggen dat ze op moest schieten, want er staat een bepaalde tijd voor en er moesten nog zo veel mensen, maar ze zei wel hallo tegen iedereen en zei dat ze het tof vond dat ik een firefly shirt aan had. Dus ja, dat was wel tof.

Aan de andere kant zaten Cliff en Tony, maar ik hoefde geen handtekening van Tony, want naja, ik weet niet, hij viel me een beetje verkeerd. Cliff, vertelde hij die morgen, komt uit Zuid-Afrika, dus toen ik hem in het Nederlands aansprak begon hij te lachen en sprak zuid Afrikaans terug, super grappig als je bedenkt dat alle mensen er om heen geen idee hadden waar we het over hadden.

Ik vertelde ook dat ik nog naar ZA toe zou gaan en hij vertelde mij een paar plekken waarvan hij vond dat ik ze moest zien. Daarna werd ik zowat weg gesleurd door een vrijwilliger want de lijn moest door gaan.

De meeste conventie gangers sliepen in het hotel waar de conventie was, maar ik niet, ik moest nog 45 minuten reizen om weer bij mijn hostel te komen waar ik vervolgens niet kon slapen van de zenuwen. Onnodig te zeggen dat ik niet veel heb geslapen dat weekend.

De volgende morgen was ik er weer op tijd want het was tijd voor de handtekeningen van Joe en Paul. Als eerste kreeg ik er 1 van Joe, en hij personaliseerde hem zelfs, wat vrij ongebruikelijk was zoals wat ik gehoord had, dus tof dus. En laat me je 1 ding vertellen, als je denkt dat hij op televisie aantrekkelijk is, van dichtbij zag het er nog beter uit.

Daarna begon de wachttijd voor Paul McGillion, ze roepen rij bij rij en ik was rij O. Aangezien dat de beste man de tijd nam om even met iedereen te praten hadden ze niet genoeg aan de anderhalf uur die ze gepland hadden. Ik was pas na 4 uur aan de beurt en toen moesten er nog een hoop mensen.

Ik had er toch stiekem wel respect voor dat hij met iedereen een praatje maakte en ze herkennen ook gewoon fans die ze vaak op conventies ontmoeten, super leuk.

In elk geval, Paul McGillion was mijn favoriet na David Hewlett, die er helaas niet was en ja, ik was hartstikke zenuwachtig. En als ik zenuwachtig ben en praat ga ik met mijn handen wapperen. Dus hij was wat aan het schrijven terwijl ik praatte en hem feliciteerde want hij was niet vader geworden en hij moest lachen toen hij zag dat ik zo met mijn handen stond te wapperen. Dus hij pakte tot 2 keer toe mijn handen vast. Ik dacht dat ik het zou begeven. Maar hij was zo aardig en hij kon aan mijn accent horen dat ik uit Europa kwam dus hij vroeg waar ik vandaan kwam en ik vertelde dus dat ik uit Nederland kwam en een jaar aan het reizen was. Maar toen moest ik helaas verder, want er stond nog een enorme rij. Dus ik staar als een idioot naar die foto, en ook Paul is sexy!

Die avond waren er nog handtekeningen van David Nykl, die echt heel grappig was en Michael Shanks, die er ook fijn uit zag, en toen, om 8 uur was het helaas afgelopen.

Wat heb ik genoten van het weekend, het was ontzettend leuk, niet alleen om de acteurs te ontmoeten, maar ook andere mensen die fan zijn. Niet alleen zijn er acteurs die praten maar ook trivia, quizzen en debatten over verhaallijnen, karakters en weet ik niet wat veel meer. En als je rijk bent zijn er ook kaartjes voor meet en greet met bepaalde acteurs. Ik hoorde dat de kaartjes voor Cocktails with Joe zijn gegaan via een auction voor 800 dollar per stuk.

Er zijn natuurlijk ook dingen waarvan je zo iets hebt van jammer. Bij de 3 populairste acteurs heb je altijd vrouwen, en ja, volwassen vrouwen, die roepen dat ze met hun willen trouwen en dat soort dingen. Wat echt belachelijk is, je zet jezelf voor schut want hij is al getrouwd maar het lijkt me ook wat ongemakkelijk voor de acteur.

OH, ik moest nog vertellen, ik ging ook op de foto met Paul en Joe en ja, natuurlijk was ik zenuwachtig want wow, Paul en Joe. Nu staat Joe Flanigan er om bekend dat hij een beetje ongemakkelijk is, verlegen haast, maar Paul was super aardig. Hij vroeg of ik zenuwachtig was en ik zei ja tuurlijk, en toen zij hij dat ik niet zenuwachtig hoefde te zijn, ik hoefde alleen maar te lachen want ik was pretty genoeg. Zo schattig, en toen ik ging wist hij blijkbaar nog wie ik was want hij wenste me een veilige rest van mijn reis toe en hij verwachte me zeker weer te zien mocht hij een keer op een conventie in Europa komen.

En Joe zie: Hi, nice to meet you en bye.

Nu zijn die foto’s een soort lopende band werk, je gaat staan, ze maken een foto en als de fotograaf zegt dat hij goed is moet je al weer weg, maar wel een super leuk aandenken.

Dat was dus mijn weekend, en ik had me geen beter weekend kunnen wensen. Stiekem was ik zelf al aan het plannen hoe ik volgend jaar weer kan gaan. Als ik mijn ticket op tijd boek is het maar 800 euro naar de USA. Moet te doen zijn toch?

Maar goed, na afscheid genomen te hebben van al mijn nieuwe vrienden, ging ik weer naar mijn hostel waar ik na een paar keer alle handtekeningen en foto’s te hebben bekeken lekker ging slapen.

De volgende morgen kreeg ik een mailtje van mama waarin ze vertelde dat Oma Vels ook gestorven was, en het was precies zoals het ook in haar rouwkaart staat, verdrietig dat ze is gestorven, maar blij dat haar verder lijden is bespaard. Dat was gisteren, en eigenlijk wel een beetje een onwerkelijke dag. Ik had natuurlijk afscheid genomen voordat ik weg ging maar ja, het was wel even slikken, ik heb mezelf ook een uurtje in de wc opgesloten en flink gehuild, maar voelde me wel beter daarna.

Ik had zin om de hele dag in bed te liggen, maar daar zou ik mezelf uiteindelijk niet mee helpen, dus ik kwam uit bed, kleedde me aan en heb Chicago verkend, ik kwam uiteindelijk terecht op de navy pier waar ik in het reuzenrad ging.

Vanmorgen moest ik uitchecken want ik zit op dit moment in de trein, maar als je ergens 6 dagen bent beschouw je die plaats een beetje als je huis en ik had echt letterlijk een vracht troep overal liggen. Maar goed, alles ingepakt checkte ik uit en liet mijn tas achter, want de trein ging pas om 8 uur ’s avonds. Ik ben vandaag naar het Field Museum voor natural history geweest.

En nu? Nu zit ik in de trein naar Nieuw Orleans, 950 mijl, 20 uur. Jup, leuker word het haast niet. Ik ga echt van het noorden naar het zuiden.

Nu vragen jullie je misschien af wat mijn verder plannen zijn, en ja, ik heb tussendoor er ook een boek bij gehad een soort van plan gemaakt wat ik verder wil doen in de USA! Zijn jullie er klaar voor?

Ik zit nu dus in de trein naar New Orleans, daarna ga ik naar Atlanta als tussenstop naar Florida, hopelijk Maimi. Daarna ga ik terug naar Atlanta want er is Dragon Con, en conventies zijn verslavend, maar het is zo gezellig en er is zo veel te zien en beleven. Het gaat er een beetje aan liggen welke gasten wanneer komen en hoe veel geld ik heb.

Daarna ga ik naar Texas, waar ik in Dallas bij Christine ga logeren, daarna ga ik nog naar San Antonio om daarna naar Golden, Colorado te gaan waar Joan woont! (joepie!)

Daarna ga ik naar Las Vegas en de Grand canyon om uiteindelijk via Yosemite Park naar San Francisco te gaan. Tussendoor wil ik ook nog naar Disney Land, want in California ligt, waar SF dus ook is.

We zijn nu 4-5 weken verder, tenminste, als ik me een beetje aan mijn planning kan houden, maar dat is altijd maar de vraag.

Na SF ga ik helemaal naar het Noorden om naar Vancouver, Canada te gaan. In Canada wil ik de grote steden bezoeken; Vancouver, Ottawa, Toronto, Québec en Montreal, om daarna naar Boston, de USA weer in te gaan. Na Boston ga ik naar Anna, die ik in China heb leren kennen, Washington DC, en om uiteindelijk vanaf New York op Halloween naar Zuid Afrika te vliegen. Grote plannen voor de komende weken! Ik weet het. Als het even kan (lees: Als ik een goedkope vlucht kan vinden) wil ik ook heel graag nog naar Alaska, maar dat is dus even afwachten.

Deze blog is 1000 woorden langer dan mijn vorige blog. Als ik zo door ga word het boek van al mijn bloggen groter dan een telefoonboek!

Mijn excuses voor de personen die niet weten wat stargate is of het niet interesseert. Het spijt me niet echt, maar toch, sorry.

Oke, dat is het voor nu, ik weet niet precies wanneer ik dit ga posten, maar waarschijnlijk morgen als ik dus in New Orléans ben.

Tot de volgende keer!

Liefs.