2 weken Nieuw Zeeland

Twee weken Nieuw-Zeeland, waar begin je? Nou bij het begin.

Mijn laatste blog schreef ik in Singapore, een week of 2 geleden, maar het voelt eigenlijk al veel langer. Vrijdag morgen 27 juli vloog ik vroeg met Singapore Airlines en kwam aan in Christchurch. Na de afgelopen maand ontzettend veel gevlogen te hebben was het wel een beetje een verlichting te weten dat de komende 2 weken ik niet zou gaan vliegen.

Singapore Airlines is trouwens wel een top vliegmaatschappij, ze kwamen schijnbaar elk half uur langs met drankjes en snacks, je kreeg een slaapmasker, oordopjes en zelfs een paar sokken tegen koude voeten. Maar toch was ik blij dat ik het uit het vliegtuig was. Het was voor mijn gevoel middernacht maar in NZ was het kwart voor 10 in de morgen. Dus na door de douane te zijn gekomen, met de meest belachelijke vragen, dapper in de bus gestapt om maar te zien waar ik uit zou komen.

Het liefst had ik geslapen in een YHA hostel, maar beide waren beschadigd door de aardbeving en nog niet weer in gebruik genomen, dus koos ik voor een andere dichtbijzijnde optie, de YMCA. En elke keer moet ik aan de village people denken, maar dat is even een ander verhaal.

Het hostel zelf was oké, vriendelijke staff, schone kamers en badkamers. Maar de mensen die er verbleven waren niet mijn ding. Als eerste was er een overschot aan oudere mannen, en bij ouder bedoel ik 35-50 nieth et soort wat normaal in een hostel verblijft/woont. Maar verder was er ook een sportschool in het gebouw, dus er liepen altijd wel van die spierbundels in hun te korte broekjes rond. Mijn eerste en laatste keer in een YMCA hostel dus.

Ik kwam rond half 11 aan in het hostel en kon gelukkig meteen in een kamer waar ik een middag dutje veranderde in een paar uur slapen. Ondanks mijn jetlag heb ik best het 1 en ander gezien van Christchurch, maar veel van het stadscentrum is niet toegangelijk en verwoest door de aardbeving. Maar het bleef gelukkig een mooie stad om te zien en het museum was wel heel mooi, met ook een groot stuk over de aardbeving en daar word je toch wel even still van, zoveel mensen als er zijn overleden maar ook hoeveel het precies verwoest heeft. De aarbevingen zijn nu ongeveer 1,5 jaar geleden, maar ze verwachten alles pas in 2022 hersteld te hebben en de plannen voor het complete herstel gaan zelfs door tot 2032. Mits er niet weer een grote aardbeving komt natuurlijk.

Kleine aardbevingen, onder 5 op de richter schaal kijken ze niet van op, die gebeuren namelijk regelmatig.

Na Christchurch ging ik met de interciry bus naar Dunedin, ‘maar’ 6 uur wat natuurlijk een relatief korte tijd is hier. We reden voornamelijk langs de oostkustlijn. (Zowel Christchurch as Dunedin liggen aan de oostkust) en om 8 uur ’s avonds reed de bus Dunedin binnen in de stromende regen. Daar sta je dan in de stromende regen bij de bushalte, niet wetend waar ik heen moest. Niet echt goed voorbereid nee.

Ik had het adres van het hostel bij me dus vroeg ik de eerste en de beste voorbijganger waar ik heen moest. Hij legde het me uit en vroeg toen waar ik vandaan kwam. Toen ik vertelde dat ik uit Nederland kwam zei hij dat hij in Polen was geboren maar in 1991 in Heidebeek was geweest bij YWAM, dus ik was wel verrast om aan de andere kant van de wereld iemand te vinden die wist waar Wapenveld lag. In elk geval, hij bood me om me even met zijn auto naar het hostel te brengen, en dat sloeg ik dus niet af. 45 minuten door de regen lopen is geen pretje met een backpack.

Ze noemen Dunedin ook wel Edinburgh van NZ en qua weer was dat helemaal waar. Na de beste man uitvoerig te hebben bedankt bleek de receptie in het hostel al dicht, maar mijn sleutel lag daar met een briefje. Het hostel was vroeger ziekenhuis geweest en ik vind dat soort gebouwen veel interestater dan de meeste grote hostels, die zijn vaak grote gebouwen gebouwd op zoveel mogelijk backpackers. Maar dit gebouw ademde bijna geschiedenis met nauwe gangen, trapjes, stapjes en kleine ramen.

De volgende dag deed ik een wandelroute in de stad zelf en die middag had ik een tour geboekt naar Larnach Castle, het enigste Kasteel in de buurt die op een ‘heuvel’ in de Penninsula gebouwd was. In Nederland zouden we zeggen berg, maar hier stelde het nog niet zo veel voor.

Het was helaas ontzettend mistig, dus je zag niets van het het mooie uitzicht wat ze beloofden. Het kasteel zelf was niet echt een kasteel zoals je je indenkt bij een kasteel maar meer een groot huis. Stiekem vond ik het een beetje een tegenvaller maar het was wel intressant om te zien.

De volgende dag, mijn hoogte punt van Dunedin, had ik een tour geboekt in de Cadburry Chocolate Factory. Ze zeggen wel eens: “There is no such thing as too much chocolate.” Maar ikbetwijfel het. Je krijgt een tasje waar ze elke 5 minuten iets van chocolade in doen en na 75 minuten door de frabriek te hebben gelopen waar de geur van Chocola zwaar in de lucht hangt had ik toch wel even genoeg chocola gezien voor een tijdje.

Daarna was het tijd om de bus naar Queenstown te pakken. Queenstown is voornamelijk een ski/wintersport resort. Ik kwam er aan om 6 uur ofzo en vertrok de volgende morgen ook al weer om 7 uur. Dus na wat eten gemaakt te hebben ging ik lekker naar bed om een filmpje te zien. Het slapen was geen succes. Er woonde blijkbaar iemand in die kamer, die zijn telefoon in een kluisje had. Nu had hij een smsje gekregen ofzo, wat resulteerde in elk half uur een herinnering dat er een smsje was. De hele nacht lang.

De volgende dag had ik een lange toch voor de boeg, van Queenstown naar Franz Josef was een goede 8 uur rijden maar wat een tocht, we reden midden door de bergen, op kronkelende weggetjes en respect voor de buschauffeur. Ik had het hem nog niet na kunnen doen met mijn fiets. Zie de foto’s voor een paar impressie’s.

Om half 5 waren we ein-de-lijk in Franz Josef en werd ik bijna in het hostel afgezet. Nu was het niet echt druk, nergens in NZ eigenlijk, winterseizoen is het laagseizoen, en in de wintersport gebieden lag niet genoeg sneeuw.

Na lekker gedoucht te hebben ging ik dus Franz Josef verkennen. Nu duurde dat niet al te lang, het dorp bestaat uit ongeveer 500 meter straat, voornamelijk hotels/ souvenier winkels en wat restaurantjes. En natuurlijk de supermarkt. Dus na wat boodschappen gedaan te hebben ging ik terug naar het hostel om te koken en daarna in de gemeenschappelijk tv kamer wat te volgen van de olympische spelen. Er was zwemmen op.

Na heerlijk geslapen te hebben ging ik de volgende morgen eerst op bezoek bij het kiwi wildlife centre, want nu wilde ik de beroemde kiwi vogel wel eens in het echt zien. En wat een raar beest. Het heeft een beetje de grootte van een kip, maar daar houd het ook mee op, een lange snavel en een raar soort veren. Rennen kunnen ze wel.

Die middag had ik een shuttle geboekt die me naar de parkeer plaats van de FJ gletsjer zou brengen. Dat is uiteindelijk waarom fj bekend is. Ik was trouwens niet alleen, een vrouw uit Maleisië en een meisje uit Japan gingen ook mee. Eerste moest je 500 meter door het bos lopen en daarna nog 1,5 km door de gletsjer vallie voordat je bij het dichstbijzijnde punt was waar je mocht komen zonder begeleiding. Dat was wel super mooi en wat voel je je ongelovelijk klein als je daar door de bergen loopt zeg. Daarna besloten om nog wat extra te lopen en in plaats van de wachten op de shuttle terug naar het dorp te lopen. 15 kilometer heb ik die dag ongeveer afgelegd, op mijn all stars zoals mijn moeder al zo scherp opmerkte.

Die avond zijn we nog wat wezen drinken in de enigste bar die open was als een afsluiting van een gezellige dag.

Wat ik tussen door even op wil merken is dat er heel veel Maori invloed in hier, veel dingen zijn 2 talig en ook zijn er veel Maori mensen, veel meer als bijvoorbeeld aboriginals in Australië.

De volgende morgen was het om 9 uur al weer tijd om de bus naar Nelson te stappen waar ik 1 nachtje bleef om de volgende middag naar Picton te gaan en vanuit daar de ferry te pakken naar Wellington, de hoofdstad van NZ.

De boot opzich was luxer dan ik had verwacht. Nu kan het natuurlijk zijn dat als backpacker ik niet echt een budget heb voor luxe dingen, maar in plaats van stoelen zoals in een vliegtuig waren er lounges met banken, een bioscoop, restaurant, bar en weet ik al niet wat meer.

Om 11 uur was in toen eindelijk in Wellington YHA. Wat ook nog een heel avontuur was met een bus en een vriendelijk chauffeur die de bus even bij de halte liet staan met de mensen erin om mij aan te wijzen waar ik precies heen moest.

Kiwi’s (bijnaam voor NZ’ers) zijn echt hele vriendelijke mensen, ze helpen ze je als ze even kunnen overal mee, super tof.

De volgende dag was allemaal een beetje ongelukkig. Om te beginnen liep ik Brad omver. Die ik tot dus toe niet kende maar oeps. Verder liet ik ook mijn laptop vallen die het toen spontaan niet meer deed. Brad, IT’er bood aan om naar mijn laptop te kijken en na een half uurtje had hij het gefixt waarna ik hem bedankte door voor ons samen te koken.

Brad, geboren in the USA maar werkend in Singapore was op vakantie in NZ. Hij stelde voor om gebruiken te maken van Backpacker Monday, dat is bij een cafe om de hoek waar je op vertoon van je backpacker kaart 5 dollar handles kunt krijgen. Een handle is groter dan een normaal bierglas, kleiner dan een pint.

Het was erg gezellig en toen de bar om 11 dicht ging stelde hij voor om nog wat te gaan doen. (Wat dat is laat ik aan jullie verbeelding over, maar als je je verbeeld dat we tot 4 uur ’s nachts mario kart speelden en toen stopte omdat we te moe waren en kramp hadden in onze vingers, dan had je het goed.)

De volgende dag heb ik grotendeels doorgebracht in te papa, het nationale NZ museum en nu vind ik het altijd wel tof om Musea enzo te bezichtigen, maar dit was wel een genot en ik heb er 8 uur rond gedwaald. Daarna was het tijd wat te eten de nachtbus te pakken naar Auckland.

Deze toch duurde maar liefst 11,5 uur en ik heb niet zo goed geslapen als ik hoopte, maar gelukkig waren de mensen in het Auckland hostel zo vriendelijk om me om 8 uur in de morgen al in een kamer te boeken in plaats van me te laten wachten tot de officiele inklok tijd van 2 uur. Na nog een uur of 3 te hebben geslapen ben ik met mijn camera op pad gegaan om Wellington te verkennen, maar eerlijk is eerlijk, het is precies zo als elke andere grote stad, ik moet eerlijk zeggen dat de kleine dorpjes veel leuker zijn om te verkennen dan de grote steden, het zijn allemaal dezelfde grote winkels en souvenier winkels met dezelfde souveniers.

De volgende dag ben ik naar de skytower geweest, een grove 220 meter hoog voor een mooi uitzicht. En ook aleen maar omdat je als backpacker 30% korting kreeg. Daarna heb ik wat bij de starbucks gedronken terwijl ik wachtte op mijn bus naar Paihia waar ik de volgende morgen een cruise heb gedaan.

Nu was mijn laatste nacht in Paihia en hoewel ik genoeg kilometers heb gevlogen in de afgelopen maanden om wel 2 keer de wereld rond te gaan, denk ik en ben ik in meer dan 20 verschillende vliegtuigen gestapt, het kriebelt toch altijd een beetje, en hoewel ik goed heb geslapen heb ik toch wel van die dromen gehad waar je met een kloppend hart van wakker word.

Maar goed, vanmorgen stond ik dus om half 8 fris en fruitig weer naast mijn stapelbed en na me aangekleed te hebben en mijn pyama en toilet spullen in mijn tas te hebben gestopt was het al weer tijd om een ontbijtje te halen en daarna dus op de eerder genoemde cruise te gaan.

Om het kort samen te vatten, het was super tof, de omgeving was niet alleen super mooi, ik heb ook een haai, zeehonden en dolfijnen gezien. Vooral de dolfijnen waren leuk want ze zwommen onder de boot en duikelden over elkaar heen, en toen moest ik toch wel even denken aan alle kleine meisjes die op 1 of ander moment toch wel dolfijnen als hun lievelings dieren hebben gehad. Ik snap het helemaal.

Na de cruise moest ik helaas weer terug in de bus naar Auckland want over 8 uur gaat mijn vliegtuig naar de USA en om te zeggen dat ik daar zin in heb is zacht uitgedrukt!

Ik ben nu dus al weer een goede 2 weken onderweg en het is echt opmerkelijk hoe makkelijk je weer in het ‘reisleven’ komt. Het kriebelt aan alle kanten en je wilt zo veel mogelijk zien, nieuwe mensen leren kennen en ontzettend onder de indruk zijn van alle mooie dingen die je onderweg mee maakt.

Het enigste waar ik nu wel last van begin te krijgen is de taal, niet zozeer dat ik moeite heb met het Engels, maar meer dat het Nederlands me moeite kost. Tijdens het schrijven van deze blog heb ik meer dan eens een zin moeten veranderen omdat ik niet op het goede Nederlandse woord kon komen. Hoe bizar is dat.

Over Nederlanders gesproken, in de boot hebben ze vaak ook een bar waar ze wat drinken en snacks verkopen. Ik zit nog geen 4 minuten of ik hoor opeens: “Joop! Kijk Joop, je krijgt een gratis koek bij de koffie!” Nu moet je je hierbij ook even een typische Nederlander voorstellen, zonnebril (hoewel het echt niet zonnig was vanmorgen), heuptasje en witte benen onder een korte broek. (het is nu ongeveer 20 graden, niet verkeerd voor winter huh?)

De afgelopen zijn erg druk geweest, 14 dagen, 8 plekken en meer dan 48 uur in de bus doorgebracht, maar toch zou ik niets veranderen, behalve dan misschien meer tijd. De bus was echt ideaal, je stopt op zo veel plekken om mensen op te halen maar ook de plaspauzes zijn zo gepland dat je altijd wel bij een bijzonder iets bent. De helft van alles wat ik gezien heb was zeker door de bus.

De komende dagen zijn zeker niet minder druk. Eerst een paar dagen Los Angelos, dan San Fransico en daarna vlieg ik naar Chicago voor de Stargate Convention (>.<) Daarna maar even een dag of 2 inplannen met niets doen.

Dus dit is het voor nu, 2500+ woorden mensen dus niet klagen als de volgende blog weer even op zich laat wachten. Geniet van de foto’s en tot ziens.