Oost Indische Doof
Blijf op de hoogte en volg Tamara
26 Juli 2012 | Australië, Sydney
Daar sta je dan te wachten tot je tas op Schiphol op de lopende band voorbij komt. Na uren reizen totaal geen gevoel van dag of tijd, allen het feit dat je moe bent dringt door. Gelukkig kwam mijn tas snel langs en laadde ik hem op mijn wagentje om dan mijn ouders te gaan zoeken.
Ik stapte naar buiten en ik hoefde niet lang te wachten, daar kwam mijn moeder al (ik zou willen zeggen aangegallopeerd, maar laten we dat maar niet doen) aangerent. Ook papa volgende en daar stond ik dan, met een balloon in de hand gedrukt, totaal van de wereld.
Ome Rave, had blijkbaar al de hele dag op mij liggen wachten, us ik en mjn tas werden in de auto geladen en toen reden we meteen door naar Rehoboth. Nu was ik wel gewaarschuwd dat Oma er slecht uitzag, maar zoals ze zeggen, zien is geloven. Wat ben ik geschrokken. van de vrouw die ik kende en van hield (hou nog steeds van dr natuurlijk) was niet veel meer over dan een hoopje botten met vel er over heen.
Daar zit je dan, je oma zo gelukkig omdat ze niet dacht dat ze je ooit weer zou zien. (of ze nou dacht dat ik zou sterven of zij zou sterven tijdens mijn reis, ik weet het nog steeds niet)
Ook meteen maar even naar Oma Vels geweest.
Wat ging ik een rare week tegemoed. Jetlag, dus vroeg moe, vroeg wakker en elke dag uren in Rehoboth.
Natuurlijk kwam ook de vraag of ik wanneer ik dan weer terug zou gaan, na lang besluiten heb ik ervoor gekozen om op 25 juli verder te vliegen naar Nieuw Zeeland. Het was geen makkelijke keuze, want Oma kon elk moment overlijden, maar het ook voor hetzelfde geld nog weken leven.
Nou kreeg ik vandaag een mailtje dat Oma gisteravond, de dag dat ik vertrok, dus is overleden. En hoewel ik blij bent dat ze eindelijk naar huis naar God mocht gaan vind ik het ook wel een beetje lastig dat ik nu aan de andere kant van de wereld ben.
Maar er is nu dus niets meer aan te doen, ze is thuis bij haar man en familie en ja iets beter kan ik me ook niet voor haar wensen. Haar lichaam was gewoon op en voor een vrouw die eigenlijk tot 89 voor haarzelf gezorgd heeft moet het moeilijk zijn geweest om nu met alles geholpen moeten worden.
Hoewel het raar zou zal zijn om haar nooit meer op deze aarde te zien, weet ik dat het goed met haar gaat.
---
Verder was het ook gewoon raar om weer in Nederland te zijn, het was echt tof om vrienden weer te zien, spreken en te knuffelen en ook de McChurch was echt het fijnste wat ik ook voor had kunnen vragen. Je kunt dan wel naar nog zoveel verschillende kerken gaan, het kan niet een groep mensen vervangen die jou en je geloof kennen. Dus ja, die ga ik de komende 5 maanden wel missen.
Ook heb ik afgelopen week in de winkel gewerkt, wat niet alleen vermoeiend was omdat ik 50 uur heb gewerkt, maar ook omdat blijkbaar 50% van alle mensen wilde weten waarom ik dan wel niet eerder terug was of hoe mijn wereldreis was. Leuk, maar als je elke dag 40 keer hetzelfde moet zeggen, erg vermoeiend.
Maar nu vragen jullie je natuurlijk af wat de titel van dit stuk er allemaal me te maken heeft, nou niets. Dat is namelijk weer een heel ander verhaal.
Al jaren lang zegt God tegen mij: Jij gaat mij dienen in het buitenland, maar eigenwijs als ik was had ik daar niet zo veel zin in want ik? Reizen? (haha ja ik zie de ironie ook wel) maar goed, negeren was het makkelijkst dus daar ging ik voor.
Maar nu zei God heel ‘toevallig’ weer zoiets tegen mij, de mogen voordat ik naar de VEZ ging. Nog steeds negerend ging ik naar de VEZ, maar ik denk dat God er een beetje moe van werd want hij heeft het nog net niet letterlijk voor me uitgespeld.
Ga, begon de preek me. Ga. Als ik dat nog niet begrijp, dan houd het op toch?
Hij vertelde een verhaalte over een man die zendelingen wilde bemoedingen in het buitenland. Dus met het geld wat hij op zak had liep hij naar het postkantoor om een telegram te sturen. Hij bleek maar geld voor 2 letters te hebben, dus het werd het word Ga.
Later bleek dat ze al weken aan het bidden waren om een antwoord of ze nou naar die gevaarlijke stam moesten. Ga was antwoord genoeg voor hun toen, maar ook nu voor mij.
Het is geen dringend gevoel, God wil me eerst nog vormen, verlang in me groeien om dit te gaan doen, maar dat het gaat gebeuren staat vast.
Dus, ja.
Maar nog een uurtje voordat ik al weer 13 uur heb doorgebracht op singapore airport (recliners slapen net zo slecht als vliegtuig stoelen) ga ik dus over een uurtje al weer op het vliegtuig naar Nieuw Zeeland en ik heb er zin in. 10 keer zoveel mensen als schapen, en bljkbaar het mooiste land ter wereld. Ik ga het zien!
Dus ja, dan kan er nog maar 1 ding gezegt worden: Tot kiekus!
Ik stapte naar buiten en ik hoefde niet lang te wachten, daar kwam mijn moeder al (ik zou willen zeggen aangegallopeerd, maar laten we dat maar niet doen) aangerent. Ook papa volgende en daar stond ik dan, met een balloon in de hand gedrukt, totaal van de wereld.
Ome Rave, had blijkbaar al de hele dag op mij liggen wachten, us ik en mjn tas werden in de auto geladen en toen reden we meteen door naar Rehoboth. Nu was ik wel gewaarschuwd dat Oma er slecht uitzag, maar zoals ze zeggen, zien is geloven. Wat ben ik geschrokken. van de vrouw die ik kende en van hield (hou nog steeds van dr natuurlijk) was niet veel meer over dan een hoopje botten met vel er over heen.
Daar zit je dan, je oma zo gelukkig omdat ze niet dacht dat ze je ooit weer zou zien. (of ze nou dacht dat ik zou sterven of zij zou sterven tijdens mijn reis, ik weet het nog steeds niet)
Ook meteen maar even naar Oma Vels geweest.
Wat ging ik een rare week tegemoed. Jetlag, dus vroeg moe, vroeg wakker en elke dag uren in Rehoboth.
Natuurlijk kwam ook de vraag of ik wanneer ik dan weer terug zou gaan, na lang besluiten heb ik ervoor gekozen om op 25 juli verder te vliegen naar Nieuw Zeeland. Het was geen makkelijke keuze, want Oma kon elk moment overlijden, maar het ook voor hetzelfde geld nog weken leven.
Nou kreeg ik vandaag een mailtje dat Oma gisteravond, de dag dat ik vertrok, dus is overleden. En hoewel ik blij bent dat ze eindelijk naar huis naar God mocht gaan vind ik het ook wel een beetje lastig dat ik nu aan de andere kant van de wereld ben.
Maar er is nu dus niets meer aan te doen, ze is thuis bij haar man en familie en ja iets beter kan ik me ook niet voor haar wensen. Haar lichaam was gewoon op en voor een vrouw die eigenlijk tot 89 voor haarzelf gezorgd heeft moet het moeilijk zijn geweest om nu met alles geholpen moeten worden.
Hoewel het raar zou zal zijn om haar nooit meer op deze aarde te zien, weet ik dat het goed met haar gaat.
---
Verder was het ook gewoon raar om weer in Nederland te zijn, het was echt tof om vrienden weer te zien, spreken en te knuffelen en ook de McChurch was echt het fijnste wat ik ook voor had kunnen vragen. Je kunt dan wel naar nog zoveel verschillende kerken gaan, het kan niet een groep mensen vervangen die jou en je geloof kennen. Dus ja, die ga ik de komende 5 maanden wel missen.
Ook heb ik afgelopen week in de winkel gewerkt, wat niet alleen vermoeiend was omdat ik 50 uur heb gewerkt, maar ook omdat blijkbaar 50% van alle mensen wilde weten waarom ik dan wel niet eerder terug was of hoe mijn wereldreis was. Leuk, maar als je elke dag 40 keer hetzelfde moet zeggen, erg vermoeiend.
Maar nu vragen jullie je natuurlijk af wat de titel van dit stuk er allemaal me te maken heeft, nou niets. Dat is namelijk weer een heel ander verhaal.
Al jaren lang zegt God tegen mij: Jij gaat mij dienen in het buitenland, maar eigenwijs als ik was had ik daar niet zo veel zin in want ik? Reizen? (haha ja ik zie de ironie ook wel) maar goed, negeren was het makkelijkst dus daar ging ik voor.
Maar nu zei God heel ‘toevallig’ weer zoiets tegen mij, de mogen voordat ik naar de VEZ ging. Nog steeds negerend ging ik naar de VEZ, maar ik denk dat God er een beetje moe van werd want hij heeft het nog net niet letterlijk voor me uitgespeld.
Ga, begon de preek me. Ga. Als ik dat nog niet begrijp, dan houd het op toch?
Hij vertelde een verhaalte over een man die zendelingen wilde bemoedingen in het buitenland. Dus met het geld wat hij op zak had liep hij naar het postkantoor om een telegram te sturen. Hij bleek maar geld voor 2 letters te hebben, dus het werd het word Ga.
Later bleek dat ze al weken aan het bidden waren om een antwoord of ze nou naar die gevaarlijke stam moesten. Ga was antwoord genoeg voor hun toen, maar ook nu voor mij.
Het is geen dringend gevoel, God wil me eerst nog vormen, verlang in me groeien om dit te gaan doen, maar dat het gaat gebeuren staat vast.
Dus, ja.
Maar nog een uurtje voordat ik al weer 13 uur heb doorgebracht op singapore airport (recliners slapen net zo slecht als vliegtuig stoelen) ga ik dus over een uurtje al weer op het vliegtuig naar Nieuw Zeeland en ik heb er zin in. 10 keer zoveel mensen als schapen, en bljkbaar het mooiste land ter wereld. Ik ga het zien!
Dus ja, dan kan er nog maar 1 ding gezegt worden: Tot kiekus!
-
26 Juli 2012 - 12:25
Papa En Mama:
Nou fijn om je blog te lezen en ook dat je weet wat je nu werkelijk wat je later wil.
KNUFFEL -
26 Juli 2012 - 13:17
Alida:
Hoi lieve Tamara
Lees net je blog, had nog niet gehoord dat oma overleden is.
Gecondoleerd en Sterkte nu je zover weg bent.
Bijzonder dat je weet welke weg je mag gaan.
Te beginnen in China misschien?
Dikke knuffel van ons allemaal.
-
26 Juli 2012 - 13:33
Tineke:
Hey!
Van harte gecondoleert met je oma. Fijn dat je haar toch nog een tijdje hebt kunnen zien.
Sterkte met de komende tijd :)
En veel plezier tussen de schapen!
liefs -
27 Juli 2012 - 21:21
Alie:
Nieuwe site, oude computer :-( . Ik moet dus steeds heen en weer schuiven met m'n balkje.
Ik lees dat er in Nw.Z. 10 x zoveel mensen als schapen zijn. Bedoel je het niet andersom?
Heel veel plezier in N.Z. Misschien kom je nog wel een leuke schaapscheerder tegen ;-).
Knuffel van ons -
29 Juli 2012 - 14:36
Els En Gerrit:
Hoi Tamara,
Gecondoleerd met het overlijden van Oma Rave.
Het ging precies zoals je had voorspeld ze zou niet gaan als jij hier nog was.
Sneu voor je want ik kan me indenken dat het moeilijk is zover weg .Maar je hebt nu echt afscheid kunnen nemen van haar .
Je had een lange trip ,hoe is het daar ?En is het ook voor jou het mooiste land??
Je bent nu aan de laatste maanden van je reis begonnen dus geniet ervan het is zo weer voorbij .
lieve groet van Els en Gerrit en zullen dinsdag ook aan jou denken -
04 Augustus 2012 - 22:16
Papa En Mama:
Nog een keer je blog gelezen en weet je wat ik nu mis, de boterham met echte kaas van de kaasboer die we voor je hadden meegenomen. ;-) -
05 Augustus 2012 - 23:33
Janneke:
Ha lieve Tanmara,
hebben we elkaar toch niet meer gezien...nou ja...dan via deze weg...ik ben benieuwd wat God voor jou in petto heeft, China misschien?
Ja, naar dat je oma nu overleden is, dat stuk delen met je ouders mis je nu samen wel! hele dikke knuffel lieve schat, je hebt wel gelijk dat ze het nu goed heeft, maar het blijft ingrijpend!!
Ja, nu weer verder met je wereld ervaring, we volgen je! Weet dat God je nooit uit Zijn hand laat vallen, we bidden! dikke kus van ons vijfjes -
21 Augustus 2012 - 17:54
Tim:
He tamara,,
Super om te horen hoe je Mc church heb ervaren. Maar nog vetter is
hoe God tot je heeft gesproken. Ik wens je Gods zegen toe op de weg
die je moet gaan. En nu ook goede tijd toegewenst. k ben benieuwd
naar nieuwe verhalen.
Groetjes tim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
