Beijing deel 2

24 januari 2012 aka dag 17

Vanmorgen heb ik lekker uitgeslapen. Ondanks dat ik gister er op tijd inlag heb ik toch nog goed door geslapen. Om kwart over 5 werd ik wel wakker omdat er 1 of andere idioot op de gang stond te schreeuwen en ergens op een deur bonkte, maar die werd er snel genoeg door de balie medewerker uitgezet want even later hoorde ik hem buiten verder gaan.

Na rustig gedoucht te hebben kleedde ik me aan en bracht mijn was naar de bali, 3 kg was het in totaal. Meer dan ik gedacht had, want zoveel kleding was het helemaal niet. Ik heb over het algemeen meer in mijn kamer liggen want ik allemaal in 1 keer in de was doe als ik het op moet ruimen.

Omdat ik weinig zin had om wat te doen vandaag heb ik daarna nog wat gelezen. Ik had gehoord dat er ’s middags een markt zou zijn in ditan park, dus daar ben ik heen geweest. Dat was een belevenis op zich. Het hele park was gevuld met kraampjes en mensen. Er werd vanalles verkocht maar voornamelijk eten, plastic bloemen, bijzondere mutsen en speelgoed.

Een paar kraampjes hadden ook supermooie lampionen. Ik had er graag 1 gekocht om naar huis te sturen, maar ze waren van glas, en ik ben bang dat ze de reis niet zouden overleven. Ik heb er wel een foto van gemaakt, dus misschien kan ik een keer in Amsterdam in de Chinese buurt op zoek gaan ofzo.

Ook was er een man die een soort van glasblazer was, tenminste, dat dacht ik eerst, later bleek dat het een vorm was suiker was, wat hij er mee kon was wel heel bijzonder.

Verder heb ik vandaag ook een paar kaarten op de bus gedaan, sokken gekocht, want mijn sokken waren sneller ‘op’ dan de rest van mijn kleding. Om 3 dagen dezelfde sokken aan te moeten is ook niet alles. Als laatste heb ik ook nog een usb stick gekocht, dit om kopieën van mijn papieren op te zetten, mocht mijn backpack gestolen worden, heb ik in elk geval nog de usb met kopieën.

Ik sprak namelijk gisteren met iemand die zo een probleem had. Hij had wel zijn informatie op zijn e-mail staan maar hij mocht daar bij de politie niet online dus kon hij niets bewijzen. Na succesvol afgedingt te hebben nam ik de usb stick vervolgens mee voor de helft van de prijs.

Het is best wel raar om af te moeten dingen voor je producten, maar ze denken hier allemaal dat buitenlanders super rijk zijn, dus ze proberen je al snel af te zetten.

Vanavond heb ik een skype date met mijn ouders, en voor die tijd ga ik hier in de bar denk ik even eten. Morgen staat de verboden stad op de planning, en als het lukt ga ik ook naar een opera hier. Peking opera schijnt een spektakel op zich te zijn, dus we zullen zien. Ik las ook dat er vertalingen beschikbaar zijn in het Japans en Engels, dus dat komt goed.

--Na in de bar gegeten te hebben (gefrituurde kip met rijst en ananas.) had ik dus een skype afspraak met mijn ouders. Na een uurtje met mijn ouders en Jessica te hebben gepraat en ondertussen even op facebook te zijn geweest en mijn blog geplaatst te hebben was het al weer tijd om af te sluiten.

Na lekker te hebben gedoucht kroop ik in mijn bed om te lezen. Heerlijk om weg te zinken met een boek, daar kan ik echt van genieten. Om een uur of half 12 ben ik vervolgens lekker gaan slapen.

Vanmorgen was ik niet al te laat onderweg om naar de verboden stad te gaan. Met de metro heen was het een kwartier voordat ik voor de eerste poort stond, gelukkig was deze keer de stad wel open en met een half uur was ik door de eerste 2 poorten en kaartjes lijn heen. Hoewel alle gebouwen op elkaar lijken en ze allemaal voor 1 of andere emporer waren gebouwd was het toch wel indrukwekkend om te zien. Tien talle gebouwen met prachtige beschilderingen en gouden versierselen. Na 4 uur rond gestruind te hebben was het tijd om weer naar mijn hostel te gaan. Er zijn zoveel indrukken, geluiden om je heen dat je er eigenlijk heel moe van word.

Het zonnetje scheen lekker dus ik besloot terug te lopen naar het hostel. Onderweg kwam ik langs een paar honderd meter met allemaal kraampjes met eten. Spiezen met vlees en vis, dumplings, kleine loempia’s en gesuikerd fruit. Het zag er super lekker uit en uiteindelijk liet ik me verleiden om een spies te halen met gesuikerd fruit.

Terug in het hostel was Emma weg. Vandaag kwam haar vriendin uit Engeland, ik weet niet of ze samen naar een andere kamer zijn gegaan of misschien naar een ander hostel, ze had niets geboekt dus ik hoop dat ze wat kan vinden.

Het nieuwe meisje is Betha, ze komt uit Indonesië en reist samen met een oude japanse man. De japanse man in kwestie heb ik nog niet gezien maar van wat ze zegt lijkt hij me een beetje raar.

Morgen is de dag dat Adam en Joey ook weg gaan, ben benieuwd wie er dan komen.

Ik heb stiekem besloten om niet naar de Beijing Opera te gaan, het duurt ongeveer 2,5 uur, dat lijkt me echt te lang voor iets waar ik niet van hou. Ook kost het 22 euro, voor dat geld ga ik liever iets doen wat ik wel leuk vind.

Oh, op het moment dat Betha weg ging had ze een hoofddoekje op. Nu vraag ik me af of ze moslim is, en hoe werkt dat eigenlijk, moet je alleen bij mannen je haar bedekt hebben? Hoe zou ze dan ’s nachts doen als ze slaapt. Ik zal het vanavond uitvinden.

Over het parachute springen, maak je geen zorgen. Je moet toch je eerste 10 keer met een instructeur springen enzo, en misschien vind ik het wel veel te duur. Serieus mam, maak je geen zorgen.

Wat ik me ook afvraag, alle mensen die in het hostel werken, en dat zijn voornamelijk meisjes, hebben namen zoals Betty, Monica en Eileen. Ik vraag me af of dat hun echte naam is of dat ze voor het gemak naast een chinese naam ook maar een engelse.

Verder gaat het engels spreken steeds makkelijker, zelfs nu ik dit typ moet ik me echt concentreren om het nederlands te houden. Ik kon altijd al wel goed engels, maar constant engels is nog wel wat anders dan zo nu en dan.

---Vanmorgen gingen ook Adam en Joey er vandoor, er zijn op dit moment nog geen nieuwe mensen maar dat zal niet zo lang meer duren denk ik.

Na te hebben ontbeten in het hotel nam ik de metro naar Summer Palace (wow 2 keer overstappen wat een gedoe) Het was niet zo groot als de verboden stad, maar het was wel enorm groot en ook wel een beetje vergelijkbaar.

Normaal gaat er een pondje van het zomer paleis naar de dierentuin, dus dat leek me wel een goed idee, alleen had ik er niet aan gedacht dat het meer natuurlijk compleet bevroren was. Dus maar weer terug naar de metro en naar de dierentuin die een paar haltes terug was. Het was inmiddels al een uur of 3, maar ik hoopte dat door later te gaan het niet zo druk was.

Ik had al wel gehoord dat het niet een fantastische dierentuin was, maar wat ik zag maakte me wel een beetje verdrietig. De dieren zitten in te kleine hokken en zijn zo gestresst als het maar kan. Vaak zit er glas voor de tralies en mensen bonken daar enthousiast op om de aandacht te krijgen van de beesten. Hoewel het maar een schijntje kost is Beijing Zoo dus zeker niet aan te raden.

Om 5 uur gingen ze sluiten en dus liep ik midden in een grote menigte richting de metro. Vervolgens probeer ik daar een kaartje te kopen, maar van de 4 machines doen het er maar 2, die bovendien geen wisselgeld hebben waardoor je gepast met munten moet betalen, je kunt je misschien wel voorstellen hoelang ik daar heb gestaan voordat ik eindelijk een kaartje had.

Uiteindelijk was ik kwart voor 6 weer in het hostel, waar mijn was schoon was, hoera!

Een ander ding over China, ze hebben hier gewoonten die in Nederland echt vies gevonden zouden worden. Als je een klodder slijm hebt spuug je dat hier gewoon op straat en ook als je neus leeg moet is dat geen probleem. Je drukt gewoon 1 kant dicht en snuit je neus. Ik vind het al minder ranzig dan eerst, maar nog steeds geen pretje.

Wat ook wel opvallend is dat van elk standbeeld/dier/bijzonder ding een foto gemaakt moet worden. Niet zo maar een foto, nee er moet ook altijd iemand op die foto. Dus er word net zolang geduwd en geroepen totdat er snel een foto gemaakt kan worden.

Ook het principe van wachten in een rij op je beurt is hier ongewoon, er word voorgekropen dat het een lieve lust is. In het begin voel je je asociaal als je dan op jou beurt weer voor die mensen gaat staan, maar als je dat niet doet sta je er na een paar uur nog vrees ik.

Als laatste nog beveiliging, dat heb je hier enorm veel. Als je in de metro wilt moet je tas gescant en moet je zelf door een metal detector. Je raakt er snel genoeg aan gewend, maar als iemand voor je uit de rij word geplukt en zijn tas open moet maken vraag je je toch wel even af wat er aan de hand is.